Shahar markazidagi köp
qavatli uylarning birida ko'zlari
moviy, sochlari tim qora,
yanoqlari qizil, go'zal bir qiz
yashardi. U sira
jilmaymas, doim g'amgin
yurardi. Chunki u og'ir
hastalikka chalingan va öz
ölimini kutardi. U har kuni
deraza oldida o'tirib, uyi
qarshisidagi bir daraxtga
termulardi. O'ziga-o'zi shu
daraxt
barglarini to'kib bo'lganida,
men olamdan ko'z yumaman
deb ishonardi. Oradan vaqtlar
ötib kuz keldi va daraxtning
barglari asta- sekinlik bilan
to'kila boshladi. Qiz bölsa kun
sanab
daraxtga tikilib ötirardi.
Ötayotgan har bir kun göyok
oxirgisi böladigandek tuyulardi
unga. Barglarning tezroq
tökilib, bu azoblardan tezroq
xalos bölishni istardi. Nihoyat
qish kelib daraxtda qöl bilan
sanarli bir-necha yaproq qoldi.
Qizning bölsa rangi sönib
borar, umidsiz yashashda
davom etardi. Nihoyat
daraxtda bittagina barg qoldi.
Qiz shu kuni har doimgidan
ham ma'yus va sölg'in edi. U
tun chökkanida, ertangi kun bu
hayotni tark etaman deya
yostiqqa bosh qo'ydi. Shu kuni
tunda qattiq shamol bo'lib,
yomg'ir yog'di. Tong otib qiz
uyg'ondi va nafas
olayotganligini,
hali tirik ekanligini öylab, nima
bo'lganiga tushunmasdan
deraza qarshisiga bordi.
Daraxtdagi sönggi
yaproq xuddi kechagidek,
sovuq
shamolda tebranib turardi. Qiz
jimgina nigohini yaproqdan
uzdi va ertangi kunni kuta
boshladi. Ertasi kun yana
tongda uyg'onib deraza tomon
shoshildi.
Zafaron barg hamon öz joyida
mag'rur turar, uning bu turishi
qizni hayron qoldirardi.
Ertasiga,
ertadan keyin, va undan keyin
ham... Barg xuddi hech qachon
tökilmaydigandek edi. Qiz nima
bölayotganligiga tushunmas,
lekin uning ham osonlikcha jon
bergisi kelmas, hech bölmasa
shu
bargchalik yasha uchun
kurashgisi
kelardi. Unda hayotga ishonch
uyg'ongan va eng muhimi
yashashda davom etardi... Shu
tariqa bahor kelib daraxt
yangidan kurtak chiqara
boshladi. Shifokor qabulida
bölgan qiz tuzala
boshlaganligini
eshitib sevinardi. U ösha kuni
nihoyat najotkor yaproqqa
qarab tabassum qilib qöydi...
* * *
Bu voqea möjiza va bir
vaqtning özida möjiza emas
edi. Möjizaligi shundaki, bu
hodisa tufayli
hayotdan umidi uzilgan bir qiz
hayotga qaytdi, möjiza
emasligi esa bu hodisaning asl
sababchisi bilan bog'liq edi.
Qizning uyi röparasidagi köp
qavatli uyda bir rassom yigit
yashardi. Yigit röparadagi
uyda
yashovchi közlari moviy, sochi
tim qora, lekin sira
kulmaydigan gözal qizni
yoqtirardi. U qizni har kun
soatlab kuzatar, uning
suratini chizishni istar va bu
surat asarlari
ichida "shoh asar" bölishini
orzu qilardi. U qizni kulib
turgan
chehrada suratda tasvirlashni
va bu orqali qizga tabassum
naqadar yarashishini aytishni
istardi. Bir kuni u qizning og'ir
hastaligini va röparadagi
daraxt barglari tökilib bölgan
kun joni uzilishiga ishonishini
bilib qoldi. U qizning
ma'yusligidan siqilar,
uning uzoq yashashini, baxtli
bölishini istardi. Qish kelib
daraxtda bitta yaproq
qolganida
u qizda yashashga umid
uyg'otishning antiqa yölini
topdi. U
haqiqiysidan farq qilmaydigan
darajada öxshash barg rasmini
chizib, sönggi tunda uni daraxt
shoxiga mohirona örnatib
qöydi. Shu kuni kuchli yomg'ir
yog'di.
Tongda qizning hayratini körib,
öz ishidan sevindi. Ertasiga,
ertadan keyin, undan keyin
ham... Yigit har kuni bargni
almashtirib
turardi, sovuq kunda ham, qor
yog'ganda ham... U qizning
yashab ketishiga astoidil
harakat qilardi. Bahor kelgach,
qizning yuzida ilk marta kulgu
kördi. U endi nihoyat özining
"shoh asari"ni chizishi, qizga
uni qanchalar sevishini aytishi
mumkin edi...