Sirlar

O’tmish, hozirgi payit va kelajakni anglash – bu bir illyuziya. Ammo, juda ishonarli!
Albert Eynshteyn

Yasin! O’g’lim qayerdasan?! Javob ber!

Biz vaqtni cheksiz deb hisoblaymiz. U tugamaydi. Davom etaveradi va o’zidan kunlar, oylar, yillar, asrlarni qoldiradi. Vaqt bu bir cheksizlikmi? Takrorlanishmi? Hamma narsa bir-biriga bog’liq desam, ishonasizmi? Bugun. 2018 yil. Noyabirning 4-kuni. Yakshanba. Dangasa quyosh, kichkina SenPeter shaharchasiga nurlarini sochganida, shayton o’z o’ynini boshladi.

...Yasin yo’qolishiga bir soat qoldi...

– O’rmon dunyodagi eng tinch joylardan biri. Yakshanba bo’lsa... Dam olishimizga haqqimiz bor o’g’lim, – dedi Dilrabo, orqa o’rindiqda o’tirgan o’g’liga mashinaning oldi oynasidan qarab. Uning so’ljayib o’tirishini ko’rib, boshini qimirlatib qo’ydi. Bo’ynigacha keladigan jingalak sochlarini to’g’irlab, tezlikni oshirdi. – Kulsangchi... Axir, dam olamiz, ovqat pishiramiz, vaqtni birga o’tqazamiz. Ahmoq direktoringni topshiriqlarini deb, sen bechora juda charchading. Bu kichik sayohat sen uchunligini unutma. Keyin, o’n ikkiga to’lishinga ham oz qoldi. Tug’ulgan kuninga nima istaysan?

– O’lishni...

Bu sokin javob, Dilraboni gangiratib qo’ydi. Mashinaning to’rmizini bosib, orqa o’rindiqda, boshini egib o’tirgan o’g’liga qaradi va uning sovuq, juda sovuq qo’lidan ushladi. Nega bu so’zni aytganini bilgisi keldi? O’lim nimaligini o’n bir yoshli bola qayerdan biladi?

– Nima deding? Bu so’zni qayerdan olding?

– Oyi, men bu o’rmonda oldin ham bo’lgandayman. Xuddi, o’tmish yoki kelajak takrorlanayotganday.

– Sistema buzilish. Kelajakdagi odamlar senga ishora beradi. Internetda o’qigandim. Uni qo’ya tur. O’lim so’zini nega og’zinga olding?

Yasin javob bermadi. Onasini ovitish uchun, mayin kuldi va hazzilashdim, deya yolg’on gapirdi. Bir necha soniya avval, uning og’zidan chiqqan so’z, hech hazilga o’xshamasdi.

...Shahar mahkamasi. Maftunaning o’lganiga besh soatdan oshdi...

Uning bog’da tushgan rasmini, DNK javobini, barmoq izlarini, qotillik sodir etilgan joyda olingan rasmlarni, kamera yozuvlarnini maxsus do’skaga osayotgan Toxir, eshikdan kulib kirgan Sabrinaga ham e’tibor bermadi. Juda mohirona. Ko’p qotillar o’zlaridan ozgona bo’lsa ham iz qoldirishadi. Maftunaga kim dushman bo’lishi mumkin? Yana o’z uyida, oyoq-qo’llarini bog’lab, tanasini xuddi qassobday kesish. Ayniqsa uning og’zidagi qizil lola.

Sabrina qo’lidagi ikkita qahvani, varoqlar yoyilgan, tartibsiz stolning ustiga qo’ydi. Toxir osayotgan ma’lumotlarga diqqat bilan qarab, cho’ntagidan bir parcha qog’ozni oldi va do’skaga osdi.

– Bu nima? – dedi Toxir. Uning ovozi sokin, charchagan odamday edi.

– Kecha hodimlar, qizning javonidan topishibdi. SIC MUNDUS CREATUS EST. Lotin hariflar. Bu bir-nimani anglatishi kerak. Hozir tilshunozga habar berdim.

– Men ham kitoblardan qidirib ko’raman. Sabrina, bu g’alati shundaymi? Umrim davomida shu shaharda ulg’aydim, ammo hech bunday qotillikni ko’rmagandim.

– SenPetrda hech narsa sodir bo’lmaydi
.
Sabrina bu javobni tezlik bilan aytdi. Xuddi, bir-nimani yashirmoqchi bo’lganday. Toxirni, devorga yopishgan terli divonga o’tqazdi.

– Qotilni tez kunlarda topamiz va uni panjara ortiga tiqamiz. Bilasanmi, kechagi tunimiz chala qolib ketdi. Davom ettirishga nima deysan?

– Hozir vaqtimas.

– Aniqmi? – deya Toxirning ishtonini yechib, uning yigirma santimetir keladigan qo’tog’ini ushladi. Shu bilan birga, oq koftasining tugmalarini yechdi. Sabrinaning ikki o’lchamli ko’kragini berkitib turgan oq lifchikka ko’zi tushgan Toxir, bir zumda ehtirosga berildi. Sabrina, uning qo’tog’ning bosh qisminio’pib, to’liq og’ziga soldi. O’tkir minet qila boshladi.

O’rnidan turib, uning to’zib ketgan, qalin sochlarini ushladi. Yuzidan siladi. Ehtiros farishtasi, ularni o’z bag’riga juda qattiq bosdi. Yopishib turadigan qora shimini tushurib, Toxirning ustiga chiqdi. Uning ikki yelkasidan ushlab, qo’tog’iga sakray boshladi. Goh bo’ynidan shilib, qulog’idan tishlardi, goh divonning bel qo’yadigan joyini ushlab, ko’zlarini qattiq yumib, rohat olayotgan Toxirga qarardi. Ammo, ikkisi holdan toyishgani a

niq. Xonadagi krovatda quchoqlashib yotishib, do’skadan ko’zini uzishmadi. Sabrina, bir qo’lida Toxirning qo’tog’ini o’ynadi. Uning tuqumlarini, bosh qismini silab, ko’zlarini qattiq yumdi. Uning oldida gavdali, o’ziga ishonadigan yigit bor va u xavfsiz.

Viberatsiya berayotgan telefonni eshitgan Toxir, tezlik bilan o’rnidan turdi. Stolidagi hujjatlar orasidan, telefonini olib, tibbiy bo’lim, degan yozuvni o’qidi va go’shakni ko’tardi.

...O’rmon ichidagi yayolov...

Qo’lidagi tilla soatga qarab, yuzida tabassum paydo bo’lgan Dilrabo, tushlikni yoyilgan qizil katakli dasturxonga qo’ydi. Qizzarib pishirlagan lahim go’sht, gazli, oddiy ichimliklar, kesilgan non, pamidori va savat to’la mevalar, Yasinni hech qiziqtirmasdi. U onasining baqirig’ini eshitib, qo’lidagi uzun cho’pni tashladi. Dasturxon oldiga borib, onasiga qaramasdan ovqatni shoshilib yedi. Bo’kib qoldi shekili, qornini ushladi. Dilrabo, bir marotabali qutiga suv quyib, o’g’liga ichirib qo’ydi. Uning ko’ngli g’ash. Nimadandir bezovta. Bugun qandaydir yomon narsa bo’ladiganday.

Maxime Shattam. “Yovuz qalb”. Bu kitobning 120 betidan so’ng, Dilrabo real hayotga qaytdi. O’rnidan turib, xayoliy do’stlari bilan o’ynayotgan Yasinga qaradi va kulib qo’ydi. Fotoaparitini olib, estalik uchun rasmga ham oldi. Kitobni yopdi. Qutidagi suvni ichib, yana joyiga qayta yotdi. Bu safar uxlash uchun. Davlat ishlari uni deyarli ichidan o'ltirdi, desa ham to'g'ri bo'ladi. Bugun jur'at topib, o'g'li bilan dam olishga chiqdi va bu uning katta xatosi edi.

...Soat 14:00. Birinchi doira aylnashi...

Sovun pufakchalarini ishirayotgan bolakay, uxlab yotgan onasiga qaradi. Burnini yengi bilan artib, uning oldiga bormoqchi bo’ld. Shu payit, o’rmon ichidan gala bo’lib qushlar uchishdi. Yer sezilmas silkinib, hayvonlarning o’kirishi eshitilardi. Sochlari oppoq, uzun qora plash kiygan ayol kishi, bir qo’lida qora jamadon bilan yaylovga chiqdi. Hayratda qotib qolgan bolaning oldiga borib, qo’lidagi jamadonni maysalar ustiga qo’ydi.

– Yasin...

Ayol kishi bo’lmasin, uning ovozi erkaknikiga o’xshardi. Yasin boshini ha, deya qimirlatdi. Labi quridi. Ikki kafti terlab, nafas olishi tezlashdi. Ayoldan ko’zini uzmay qarab turdi.

– Men bilan ketishing kerak?

– Kimsiz? Qayerga?

– Sirlar olamiga. Vaqt bo’ldi.

– Uzoqqa ketsam onam so'kadi.

– Qo'rqma. Onang uyg'ongunicha qaytamiz.

...Maftunaning uyi. Uning o’lganiga olti soatdan oshdi...

Tergovchi va uning yordamchisi, telefonda eshitgan habardan keyin, gangirab qolishdi. O’zlarini qo’yarga joy topa olmasdan, zudlik bilan Maftunaning uyiga borishdi.

Yig’idan tamom bo’lgan ona, g’amgin yuzini manaman degan so’z ustasi ham buza olmaydigan ota. Sukunat. Oldinlari bu uyda baland sukunat bo’lmagan. Toxir, yordamchisi Sabrinaga qarab, so’z boshladi:

– Xonim. Sizning egizak farzandingiz yo’qmi?

–