Angliyalik bir ayol singlisi haqida g'alati gaplarni gapirib berdi. Aytishicha, singlisining ismi Diana. U onadan, «Dauna» sindromi bilan tug'ilgan. Ayolning onasi ham Diana hali tug'ilmay turib g'alati holatlarni boshidan kechirgan ekan.

— Onam Dianaga yetti oylik homiladorligida, — deydi ayol. — Tushunib bo'lmas holatlarga tushgan. Masalan, bir kuni vannaxonaga kirib o'zining kelinlik ko'ylagi solingan qutiga ko'zi tushibdi. Vaholanki, bu uyga ko'chib kelganimizdan beri quti tomda turgandi. Kim olib tushib vannaxonaga qo'ygani hanuz sirligicha qolmoqda. Onam o'sha voqeadan keyin kutilmaganda qorin qismida og'riq tuygan. To'lg'oq boshlangan ekan. Saldan keyin kasalxonaga olib ketishgan va Diana tug'ilgan. Afsuski, Dauna sindromidan tashqari singlim sho'rlikni yana qandaydir g'alati xastaliklar zabtiga olgandi. Tug'ilgandan keyin ikki oy davomida kasalxonada yotgan. Bechora juda nimjon edi. Olti oylik bo'lganda onam uni fizioterapevt qabuliga olib borgan. Diana gapirmasdi. Lekin 8 oylik bo'lgach, bizni hayron qoldirib gapira boshladi. Yo'q, biz bilan emas, chalqancha yotgancha osmonga boqib kimlar bilandir gaplashar, ora-sirada kulardi. 3 yasharligida bir kuni ko'chada begona ayolni ko'rdi-yu, yugurib borib ayolning tizzalarini quchib yig'lay boshladi. Biz hayron edik. Hech narsani tushunmasdik. Shunda ayolning o'zi muloyimlik bilan Dianadan yig'lashining sababini so'radi.

— Sizning oyingiz ikki kun oldin o'lib qoldi-ku! — dedi singlim yig'lab. — Sizga sabr bersin!..

Uch yashar qizaloqning kattalardek birovga sabr tilashi hammamizni tosh qotirib qo'ygandi. Bundan tashqari, singlim aytgan bashorat to'g'ri chiqqandi. O'sha ayol aytdiki, haqiqatan ikki kun oldin onasi saraton xastaligidan vafot etibdi.

10 yasharligida Diana ikkinchi marta bizni qo'rqitdi. Uinng aytishicha, bobomiz 5 yil burun o'lgan. Momomiz esa undan ham oldinroq yorug' dunyoni tark etgan. Momomizning arvohi bilan gaplashibdi. Oyim ishonqiramay, Dianadan momomizning sochlari qanday rangdaligini so'radi.

— Momomning sochlari sariq rangda, — javob qildi Diana. — Lekin o'ziniki emas…

Oyim hayratdan yoqa ushladi. Chunki rostdan ham momomizning sochlari sariq edi. O'zining sochlari tirikligida erta to'kilib ketgani uchun parik sotib olgandi…

Oyim Dianani yana bir sinab ko'rib momomizning ismini so'radi. Diana «Djinni» deya javob berdi. Bu ham to'g'ri javob edi…

Mana, oradan yillar o'tdi. Hozir Diana 25 yoshda. Qobiliyati kuchaysa-kuchaydiki, ojizlashmadi. U o'lib ketgan yaqinlarimizning arvohlari bilan tillasharkan. Xuddi chaqaloqligidagidek chalqancha yotib olarkan-da, gaplashaverarkan. Uning hikoya qilishiga qaraganda, arvohlar tuyqusdan qarshisida hozir bo'larkan. Ammo ularni faqat Dianagina ko'rarkan. Boshqalarga ko'rinmaskan. Bobomning, momomning, tog'alarim, xolalarim, o'lib ketgan qo'shnilarimizning arvohlari Dianaga ertaklar aytib berarkan. Narigi dunyo sirlaridan xabardor etisharkan. Kimning kasal bo'lishi, yoki kimnikida faraznd tug'ilishi, havo qanday bo'lishidan tortib, ertaga uni nimalar kutayotganidan xuddi o'sha arvohlar ogoh etib turarkan. Bashoratlarini aytmaysizmi!?. Qanday qilib ishonmay?.. Qarang, bir kuni men onamdan xavotir olib hovlimizga keldim. Kelishim bilan Diana bir gapni aytdi.

— Sen bugun o'z uyingga borma, — dedi u. — Baxtsizlik yuz beradi!..

Men quloq solmadim. Axir, o'z uyimda qanday baxtsizlik bo'lishi mumkin?

Keyinchalik singlimga quloq tutmaganimga afsuslar chekdim. Bir payt uyimga qachonlardir uchrashib yurgan yigit keldi. Uni men tashlab ketgandim. G'irt mast ekan. Kechirishimni, munosabatlarni tiklashni so'ray boshladi. Men rad etdim. Shunda u meni shafqatsizlarcha kaltakladi. Hammayog'im momotaloq bo'ldi. Eh singlim-a! Agar o'shanda unga quloq tutsam, shu kaltaklarni yemasmidim…

O'sha-o'sha Diananing maslahati bilangina ish tutadigan bo'ldim.