bahs.
-Eyy vaysaqi asabimga tegmagin kim u Shahnoz, men unaqasini tanimayman.
-Shunaqami. Uydan chiqib ketayotganizda hali uxlamagandim. Sizga tel bo‘ldi. Derazam oldida "Ha Shahnoz boryapman jonim dedizku(yig‘lagan smayl)
-Iya, nega yig‘layapsiz yaxshi qiz. Nima bu rashkmi???
-Eee boringee. Qanaqa rashk axmoq. Agar bo‘lajak kelinoyim men o‘ylagan mahalla boshidagi Shahnoza bo‘lsa sizga achinganimdan jon kuydiryapman.
-Xoxoxo. Shunaqami? Shunchalik jon kuydirganingdan qaytib kelgunimcha ko‘zingni uyqu eltmabdida!(qotib kulardim)
-Ajab bo‘pti yaxshi dam oling "babnik".
Yana 2 tunimiz bahs bilan o‘tdi. Uchinchi kecha ancha kelishib qoldik. Har xil mavzularda gaplashardik.
-Yig‘loqi to‘g‘risini ayt kontaktingdagi Shahzod kim? O‘sha qiltiriqni yoqtirasanmi?!
-Necha marta aytay sinfdoshim deb!
-Ha mayli. Qara lekin rashkim yomon.
-Aka sifatidami? )))
-Yo‘q! Oshig‘ing sifatida)))
-Boringeee. Xayrli tun
U telegramdan chiqib ketdi. Telefon qiziq narsada, yonma-yon xonada bo‘lsak ham tinmay xabarlashardik. Qitmirligim tutib, derazamdan oshib tushdim. Yozning iliq tunlari sabab uning ham derazasi ochiq edi.
-Xayrli tun Durdona.
-Tuf,tuf boringeee jinni uxlang.
-Ooo, qayeringga tuflading deb kula boshlaganimda qorong‘ida paydo bo‘lgan sharpa derazani yopib qo‘ydi...
Erta tong xush kayfiyatda uyg‘ondim. Ota-onamni ishga kuzatdik. Telefon qilib "parovoz" bilan bo‘ladigan ishga yana ham oydinlik kiritdim. Ikki kundan keyin imtihon. Uchrashadigan joyni belgilab, ketdim.Bugun kechqurun esa go‘zal visol meni kutayotgani yetti uxlab tushimga kirmagandi.
Kunduzgi soat 3 larda uyga qaytib, xonamga qarab sudralib borayotgan edim. Durdonaning xonasidan o‘tarkanman, telefonga xabar kelganini bildiruvchi ohang yangradi. Dushda Durdona bo‘lsa kerak deb o‘ylamay uning xonasini ochdim. Quvvatda turgan telefon kodsiz edi. Telegramga bossam Marjona ismli qizdan xabar kelipti.
-Sevgi ilohiy tuyg‘u dugonajon. U akam deb ko‘p siqilma chin yurakdan bir-biringizni sevsamgiz albatta baxtli bo‘lasiz. Xolasining o‘g‘liga tekkan hamma qizlar ham baxtsiz emas. Sening ham baxtingga ko‘z tegmasin.
Bu xabarni o‘qib hushim boshimdan uchdi. Nahotki u ham azobda. Yo‘q bu muhim emas. Nahotki u ham meni... Hammomning eshigi ochilib yopilganini eshitib, telefonini joyiga qo‘ydimda xonamga chiqib ketdim.
4 soatlik vaqt uyqu bilan o‘tdi. Turib tashqari chiqsam ota-onam tayyorgarlik ko‘rishyapti:
-Ha qayoqqa?
-Bir qarindoshimizning bugun to‘yi aytgandimku senga bolam. Mayli ikkovlariz zerikmay o‘tiringlar.
Ketishdi. Biz ovqatlandik. Gapirishga gap yo‘q. Yonma-yon televizor ko‘rayotganda men birinchi gap boshladim
-Vaysaqi telingni berchi!
-Ha aka birdan...
-Qani tez ber. Sen qizni bir tekshiray!
-Tavba ushlang deb telefonini berib biroz tumshuq qildi u. Lekin ko‘z qiri bilan qayerlarni titkilayotganimni kuzatayotganini sezardim. Men ham biroz aylanib ataylab telegram kirganimda u menga yaqinroq kelib, oyoqlarini ustma-ust qo‘ydi. Beparvolik bilan teliga tikilar, mening ko‘zim esa yaqinda 17 ga kiradigan "singlim" Durdonaning tizzasidan biroz ko‘tarilgan ko‘ylagidan ozi ko‘rinayotgan oppoq, bejirim sonlari yuqorisi ozgina ko‘rinsada durkun, tarang turgan ko‘kraklarida edi. Tikilib qolsam o‘ng yuzimga har xil nafas olayotgan qaynoq taft urildi. Bo‘lishi mumkin emas. U mendan... Nahot u xohlayapti?! Yashin tezligida quyilgan bu fikrimdan miyamga qon tepib, endi boshimni ko‘tarib g‘azabimni unga sochmoqchi edim, qo‘ng‘iroq ovozlar pichirlab yangradi:
-Aka iltimos qo‘yvoring!
Hushimni yig‘sam o‘zim bilmay uni belidan mahkam ushlab o‘zimga tortayotgan ekanman. Durdona esa titrab gapirardi. Mayin tabassum bilan uning yuzlariga yaqinlasha borib, peshonasiga peshonamni qo‘ydim. Burnim bilan kichkina burunchasini siladim.
-Nima qilay Durdonam. Seni sevib qoldim. Ishqingda o‘zimni ham bilmayabman...
-Men ham...
Bu bir umrga arziguli oqshom edi. Lablar tutashdi. Qaynoq bo‘salarning o‘ziyoq lazzatlantirar, belidan tutgan qo‘llarim ehtiyotkorlik bilan xipcha bellarini erkalab silardi. Ohh bu lablar,yonoqlar, yuzlar,qovoqlar... bari meniki...barini erkalardim. Bo‘ynidan o‘pganimda u ihh deb boshimdan ushladi. O‘zi bilmay meni ko‘kraklari tomon cho‘ktirishni istar, men ham shoshmay o‘pib ko‘ylagini ko‘tardim. Faqat ich kiyimlarda qolgandi hayotim mazmuni. Endigi o‘pichlar qalqonsiz qilingan ko‘kraklarni erkalashdan tinmasdi. Ahh jonim ohhh haaa immm imm degan tovushlar nihoyat ozodlikka chiqdi. Endi tashna qalblarimiz chanqoq bostirish uchun tezlasha borishardi. Lablarim bir ko‘krakni o‘pib,yalab, so‘rar, bir qo‘lim sherigini g‘ijimlab uqalar, chap qo‘lim esa sonlaridan ezardi. Ahh hayotim immm deb hushini yo‘qotay degan Durdonaning amiga qo‘lim nihoyat qo‘lim borib tekkanida u ohhh deb baqirdida o‘zini bo‘sh qo‘yib ovozlarini yana ichiga yutdi. Ich kiyimini yechaman deganda unga jon kirib qo‘limni ikki qo‘llab ushladi-yu kerakmas deb iltijoli boqish bilan qarardi. Uni to‘nqayirib, oyoqlarini juftladim. Kiyimi ustidan amining chiziqlariga sonlari bilan ishqalanib rohatlana boshladim. Ohh ohh haah immmm yaaaa oh naaaa deb chiqarayotgan tovushlari kayfimga yana ham lazzatli tus berardi. Egilib yuzini burdimda u bilan o‘pisha boshladim. Bir qo‘lim belidan ushlasa ikkinchisi ko‘kragidan tortardi...
Ota-onam keladigan vaqtgacha cho‘milib chiqqandik. Balki ehtiros or-nomusdan ustun kelgandir lekin bu sevgimizga hech qanday ta‘sir qilmadi. Qaytanga sevgimiz umrbod so‘nmas alangaga aylandi. Buni bir-birimizga cheksiz mehr bilan tikilayotgan kolzlarimiz ham aytib turardi...
5 yildan so‘ng oilamizga yangi a‘zo qo‘shilishini eshitganimda quvonchdan Durdonaning qornidan o‘pib yaratganga shukur aytdim. To‘yimiz bo‘lganidan uch oy o‘tib aytilgan bu xushxabar butun oilamizni shod etdi!
Happy end!!!