Konsert tamon dedimda pardani yopib erim kelishini kuta boshladim. Osha tun yana birga boldik avvalgidek yetarli bolmadi yana.
Bir necha kundan keyin ishdan qaytayotib Eldorni ko’rdim. Kochada turgan ekan, balki meni kutib. Ozgina gaplashib uyga kirayotgandim, aytib qoldi:
- Kelasi hafta tugilgan kunim. Rustam akam bilan chiqinglar.
- Yana bayram ekanda. Nechiga kiryapsiz? – qiziqib soradim.
- 24 ga. Chiqsez xursand bo’lardim.
- Xop harakat qilamiz. Lekin sovga berolmaymanda sizga – shunday deya ma’nodor kuldim
- Nega?
- Chunki sovgamni berib bo’ldim.
Uni kulib turgan yuzi sekin jiddiylashdi, menga diqqat bilan qarab tushundi. Men hammasi joyida degandek kulib qaradimda eshikni yopdim. Kechqurun 10 larga yaqin erimga tel qildim. Bir soatlarda borishini aytdi. Intiqlik bilan kutayotgandim, telefon behos jiringladi:
- Alo, Oydinmi bu?
- Ha menman.
- …Kasalxonadan qilyapmiz. Eringizni tez yordamga keltirishdi. Jiddiy avariyaga uchradi zudlik bilan yetib keling.
Tezda kochaga otildim. Yuragim oynab ketdi, ishqilib tirik bo’lsin! Chiqsam Eldor endi mashinasini opkirayotgan ekan. Eldor, tezda kasalxonaga haydang iltimos, - deya otirishga ulgurdim. Uyam tushunib xop dedida moshinani uchirib hayday boshladi. Yo’lda hozir eshitganlarimni oylarkanman faqat bir narsa hayolimga kelardi – ‘anu kuni qilgan nomaqul ishimni kasri erimga urdi, ishqilib ahvoli joyida bo’lsin…’