opkelishibdi-da o'ziyam! Homila tushish arafasida turganakan. Baraka topishsin shu do'xtirlar, asrab qolishibdi. Endi buyog'iga o'zingni nihoyatda ehtiyotlarkansan. Do'xtir tayinladi. Behuda siqilmasliging shart ekan…

Mehri javob bermadi. Shu birgina xabarning o'zi yetarli edi. Chuqur xo'rsindi-yu, qaytadan ko'zlarini yumdi.



***



Mehri niyatiga yetdi. Do'mboqqina, oppoqqina qizcha dunyoga keldi. Ismini eri Mirzali bilan maslahatlashib, Umida qo'yishdi. “Umidlarimiz bundan buyon ham ushalaversin”, deb astoydil niyat qilishdi.

Afsuski, qizaloq olti oylik bo'lganda, bel qismida qip-qizil yaracha paydo bo'ldi. Mehri yarachaga ko'zi tushgandayoq tamom bo'layozgandi. Yugurgancha vrach qabuliga bordi. Umidani turli ko'riklardan o'tkazishdi. Yarachaning ildizini topa olishmadi. Mehrini tinchlantirib ortga qaytarishdi.

Ona-ku, ko'ngil g'ashligi behudaga emasdi. Yaracha ko'payib, bir hafta deganda Umidaning tanasini egallab qo'ydi. Chaqaloq isitmasi tez-tez ko'tarilib, halovat topa olmas, nuqul big'-big' yig'lardi. Aksiga olgandek yarachalar ketma-ket yiringlay boshlagandi. Mehri boshi berk ko'chada qolgan kimsa kabi garangsib qolgandi. Qo'shnilar maslahatiga kirib allaqayoqlardagi tabiblarga, folbinlarga chopdi. Biri unday, biri bunday dedi. Hech kim Umidaning dardiga davo topa olmadi…

Ana shunday kunlarning birida yarim kechasi farzandiga tikilib o'tirib ko'zi ketibdi. Shu lahzadayoq qulog'iga chaqaloqmi, tetapoyami, ishqilib, bolajonlarning qiqir-qiqir kulgisi chalindi-yu, beixtiyor uyg'onib ketdi.

Qarshisidagi xona devorida o'g'il va qiz bola Umidani o'rtaga olgancha Mehriga qarab kulishardi. Ularning kulgisi juda yoqimli va totli edi. Ammo Mehri bu taxlit narsalarni idrok etadigan ahvolda emasdi. Suvratlarga ko'zi tushgani hamono o'lay degandi.

— Bolamga tegmalaring! — o'zi bilibmi-bilmaymi, dast o'rnidan qo'zg'aldi-da, Umidani qo'liga oldi. — Senlarga berib qo'yadigan bolam yo'q! Yo'qollaring!..

Unga javoban bolakay va qizaloq qattiqroq kulishdi. Kulgiga o'rtada turgan Umida ham jo'r bo'ldi.

— Oyi, singlimiz allaqachon bizning yoqlarga kelib bo'lgan, — dedi bolakay kulishdan to'xtab. — Endi doimo birga yashaydi biz bilan. Ishonmasangiz, o'zingiz tekshirib ko'ring! Qo'lingizdagi quruq tana xolos, oyi! Singlimiz, mana, bizning yonimizda!..

— Yo'-o'-o'q!!!

Mehri chaqalog'ini qo'liga oldi-yu, telbalarcha uning goh yuzi, goh yelkasiga shapatilay boshladi. Afsuski, Umida jon taslim qilib bo'lgandi. Farzandi nafas olmayotganiga guvoh bo'lgach, Mehri shilq etib polga yiqildi…

Uning yuragi yiqilgandayoq urishdan to'xtagandi.

Uch farzandi esa Mehrining ko'ksiga bosh qo'ygan ko'yi baravar yolvorardi: