Bazan hayotimizda shunday
sirlar uchraydiki uni
yechmoqlikka bizning aqlimiz
ojizlik qiladi. Gohida mana shu
sirlarni o'zinga yaqin deb
bilgan kishilar bilan
o'rtoqlashging keladi, lekin
hamma sening bu
qarashlaringni to'g'ri deb
bilmaydi, bazida seni aqldan
ozganga chiqaradi. Bunday
o'ylab qaraganda bu hayotda
sog'lom odamning o'zi yo'q,
hamma telba, kimdir uzoqni
ko'ra biladigan darajada keng
fikrlaydigan telba, yana kimdir
esa xattoki oyoqlari ostini ham
ko'rmaydigan darajada tor
fikrlaydigan telba, bir so'z bilan
aytganda hamma telba. Nega
bunday o'ylayotganimning
ham o'ziga yarasha sababi
mavjud, negaki men ham ana
shunday telbalarning biriman!
Bu galgi hikoyamiz qahramoni
ham aynan shunday holatga
tushib qolgan edi. Yaxshisi
hikoyani uning nomidan
yozaman.
2010 - yil oliy o'quv yurtini
tamomladik, biz to'rt kishi juda
ham qalin do'stlarmiz, ular bilan
yoshlikdan birga katta
bo'lganman, maktabda bir
sinfda o'qidik, keyinchalik oliy
o'quv yurtida ham bir guruhda
tahsil oldik, Baxtiyor, Odil,
Abror va men. Avvalo o'zimni
tanishtiray, mening ismim
Maruf. Biz bu to'rtovlon bizni
bu hayotda faqatgina o'lim
ajrata oladi boshqa hech
qanday ko'ngilsizlik ajrata
olmaydi deya xisoblar edik, biz
yanglish fikrlayotganimizni
juda kech tushunib yetdik.
Oramizda eng teran
fikrlaydiganimiz bu Baxtiyor,
chunki u hayotning ancha
muncha og'ir yengilini ko'rib
qo'ygan yigit edi. Uning yosh
boshiga hayot qanday
sinovlarni solmadi, shunday
bo'lsa ham u maqsadi sari olg'a
intilishdan bir daqiqaga bo'lsa
ham to'xtamadi. Shunday
kunlarning birida biz oliy o'quv
yurtini tamomladik, o'zingdan
qolar gap yo'q bunday kunni
nishollamaslikning imkoni
bormi? Albatta yo'q, ahir bu
uchrashuv ba'zi bir odamlar
bilan so'ngisi bo'lishi ham
mumkin. Shunday qilib biz
to'rtala do'st har galgidek
bitiruv bayramini o'zimiz
alohida davom etkazishga
qaror qildik. Abror o'ziga to'q
oilaning farzandi edi. Uni hech
kim kami yo'q tagida mashina
qayerga bo'lsa ham
ketaveramiz. Biz bolalar bilan
maslahatlashib uzoqroqqa
shahardan tashqarida
joylashgan tinchroq maskanga
yo'l oldik. Ochig'i qayerga
ketayotganimizni hattoki
o'zimiz ham bilmas edik. Biz
o'zi shunaqamiz, boshimiz
oqgan tarafga qarab
ketaveramiz. Bu gal ko'nglimiz
bizni qayerga yetakladi
bilmayman, lekin negadir yo'l
quyun Odil o'zini nimadandir
bezovta bo'layotgan odamdek
tutar, unga bu sayohatimiz
negadir maqul kelmayotgani
haqida tinimsiz gapirar edi.
Taxminan tong saharga qadar
davom etgan sayohat
natijasida biroz charchadik
hech kim uxlamagan,
hammaning niyyati bitta qani
endi uyga tezroq yetib olsamu
va mazza qilib uxlasam.
Bayramni ajoyib kayfiyatda
nishonladik. Bayramimizda
ichkilik ham avjiga chiqdi,
yarim tundan o'tganda nixoyat
biz uyga qayta boshladik, men
uzoqda yonib turgan
chiroqlarni telefonimda
videoga ola boshladim,
umuman olganda
telefonimning spichkasini
yoqib olib yo'lni tasmaga
muxrlab ketardim. Bu video
yaxshi chiqadimi yoki yo'qmi
bu meni qiziqtirmas edi. Men
shunchaki o'z ishtiyoqim
uchun hozir shu ish bilan
mashg'ulman. Kimsasiz yo'l na
birorta uy ko'rinadi, na bir
sharpa, hech kim yo'q. Abror
yo'lda hech kim bo'lmagani
bois yaxshigina tezlikda
mashinani haydab ketar edi.
Shu alfozda taxminan o'n o'n
besh daqiqa yurganimizdan
so'ng, kutilmaganda
tormozning chiyillab
eshitilayotgan ovoziyu
mashina asfalt ustida sirpanib
to'xtashi va biz o'rindiqlardan
oldinga qarab siljib ketganimiz
o'zaro davom etayotgan
suxbatimizni bo'ldi.
- Tinchlikmi nima gap Abror?
( hammamiz birdaniga Abrorga
qarata shu savolni berdik )
- Kimnidir yoki nimanidir urib
yubordim!
- Nimani?
- Aniq bilmayman, oq narsa
edi!
Abrorning bu gapidan keyin
barchamiz mashinadan tushib,
mashina atrofidan 50 metr
radiusda tevarak atrofni
o'rgana boshladik, ammo hech
narsa topa olmadik.
- Abror menimcha qushni urib
yuborgan bo'seng kere!
- Bunday tezlikda qush aniq
o'ladi, esing joyidami oynani
qara hech qanday qon yo'qku,
oyna esa chiziq tortib qoldi, bu
nima ekanini bilmaymanu,
ammo juda ham qattiq ekanini
bilaman, qandaydir odamsifat
oq narsa, lekin odamdan
anchayin baland edi!
- Menimcha sen
charchagansan, kel yaxshisi
mashinani men haydab
ketaman?
- Mayli nima deseng shu lekin
men aqldan ozmaganman!
- Bilamiz Abror, bilamiz!
Shunday qilib biz yana yo'lga
chiqdik. Rulga esa Baxtiyor
o'tirdi, hamma negadir sukut
saqlab ketmoqda. Men ham
telefonimi joyiga qaytarib solib
qo'ydim. Shu tariqa qancha
vaqt yurdik bilmayman, uyga
ham yetib keldik. Bo'lib o'tgan
hodisadan hammaning
kayfiyati tushib ketgandi, hech
kim gapirmasdi,xattoki
hayrlashmay uyimizga
tarqaldik. Uyga kirdim,
charchagan bo'lsam ham
negadir uyqum kelmas edi. Alla
mahalgacha u yoq bu yoqga
ag'anab yotdim, baribir
foydasi bo'lmadi nima qilishni
bilmasdan, telefonimdagi
videoni kompyuterda montaj
qila boshladim. Videoni ancha
maxalgacha ko'rib o'tirdim,
keyin esa Abror rost
gapirganini tushunib yetdim.
Abror aytgan o'sha oq narsa
mening video tasmamda ham
muhrlanib qolibdi. Nima qilishni
ham bilmayman, tong otgach
men Abrorga qo'ng'iroq qildim.
Bolalar bilan to'plandik, nima
qilish haqida bosh qotira
boshladik, ko'p o'tmay,
domlaga borib bor gapni
aytishimiz haqida kelishib oldik
va kelishganimizdek qildik
ham.
- Bu videoni hech kimga
ko'rsatmanglar, telefonni esa
yo'q qilinglar!
- Nega domla, bu nima edi?
- Buni bilishinglar shart emas!
Domlaning bu gaplari va uning
nima ekani bizga
jumboqligicha qoldi. Domla
aytganidek, telefonimni suvga
tashlab yubordik, hech narsa
bo'lmasligiga hech kim kafolat
bera olmasdi. Ertasi kundan
boshlab esa hamma bilan
ko'ngilsiz voqealar sodir bo'la
boshladi. Birinchi bo'lib Abror
avtohalokatga uchradi, Odil
bilan esa qurilish maydonida
og'ir jarohat oldi, Baxtiyorni
ko'chada mashina urib ketdi va
vafot etdi. Men esa sirli halokat
sababli bir umr yurish baxtidan
ayrildim. Domlaning aytishicha
bu voqealarga o'sha video
sababchi ekan, yana bir
gapidan keyin yuragim to'xtab
qola yozdi bu hali boshlanishi...
Birinchi fasl o'z nihoyasiga
yetdi e'tiboringiz uchun
rahmat!!!