guruh a’zolari emasmi, mast-alastlikni yoqtirishmasdi ular. Hamma xursand. Hech biri Hakimjon aka bilan Malikaga ayg‘oqchilik qilmayapti ham. Faqat Abror bezovta edi.

— Qani, turdik, yigitlar! Saharlab uyg‘onishimiz kerak. Ketma-ket ikkita oshni o‘tkazamiz, ataylab biz kelishimizga to‘g‘rilashgan axir! — dedi Hakimjon fotihaga qo‘l ko‘tarib.

Abrorning xayoli esa hamon o‘ziga topshirilgan ishda edi.

… Ana, Malikaga hech bir ayol ilashmadi, mashinaning oldiga o‘tirdi. Orqaga Abror bilan Hakimjon. Yo‘lboshlovchi rulda. Malika odatdagidek kamgap, jiddiy qiyofada, u bor ehtiros va hayajonlarini qo‘shiqlariga to‘kkandek edi go‘yo. «Hali ko‘zimga ko‘ringan ekan-da, qattiq istaganim uchun uni mast, deb o‘ylabman. U esa yuziga hirsli, havasli boqqan birorta erkakka kiprigini ko‘tarmadi ham. Nega? Baribir, erkaklar uni toza deb o‘ylarmidi? Shuncha erkak bilan yuradi, kechalari qolib ketadi. Kamida Hakimjon akaning jazmani, deb o‘ylashadi. U esa… Nimaga kerak unga bu tozalik?! Umrining gul fasli o‘tib boryapti-ku, axir!» Abror hamon xayollari bilan olishardi.

— Xo‘p, Malikaxon, yaxshi dam oling. To‘qqizlarda sizga odam keladi…

Hakimjonning ovozi Abrorning qulog‘iga moydek yoqdi. U shuncha o‘y-xayol ichida ham o‘ziga kerak so‘zlarni topa olgandi. «Demak, ertalab Malikaning bir o‘zi qoladi. Agar tunda Hakimjon aka bilan hech narsa bo‘lmasa, ertalab o‘zim urinib ko‘raman. Elmiraga nima farqi bor? Kim bilan bo‘lsayam, Malika sharmanda bo‘lsa, bas-da!»

Yo‘ldayoq Abror avvaldan termosga tayyorlab solib qo‘ygan kofedan birvarakay ikki piyola ichib yubordi.

— Og‘ayni, biror joyda tungi qorovullikka yollandingizmi? — gap qotdi yigitlardan biri yotog‘iga kirib ketayotib.

Abror indamadi. U yo‘lboshlovchiga: «Menga iloji bo‘lsa, alohida joy qilib bering», deya shipshigandi.

Hamma xona-xonasiga kirib, chiroqlar o‘chganda ham Abror hushyor edi. «Hakimjon akam, albatta, bu kecha bir bor bo‘lsayam Malikaning xonasiga mo‘ralaydi. O‘sha fursatni boy bermasligim kerak». O‘zi shunday bo‘lishini qattiq istayotganidanmi, Abror yana boshqa xayollardan tonib, shu fikrga yopishardi. Nimadir «shit-shit»lagandek bo‘ldi. «Hakimjon akam!» degan o‘y urildi Abrorning miyasiga va sakrab o‘rnidan turib, eshikka bordi. Nimadir g‘iyqilladi, nimadir g‘ichirladi.

«Hakimjon akam sassizgina Malikaning xonasiga kirib ketdi chog‘i. Chiqishini poylayman, eshik ochilishida suratga olsam, biror narsani isbotlarmikan? Balki, Malika ham ko‘rinar. Bu endi omadimga bog‘liq».

Abror qator xonalar eshigi qaragan ayvonning bir burchagiga o‘tdi. Xuddi o‘g‘ri mushukka o‘xshab burchakka qiyalatib qo‘yilgan pastak javonni panalab o‘tirdi. Joy torligidan oyog‘i sig‘mas, tizzalarini goh yig‘ar, goh bukardi. Vaqt esa o‘tar, uning bellari qotib qolgan edi. Oyoqlari uvishdi. Asta turib, Malika yotgan xonaga bordi. Ayvonni fonar shaklidagi xira tunchiroq yoritib turardi. Eshikka qulog‘ini qo‘ydi, sas-sado yo‘q. «Hakimjon akamning xonasiga kirishdimikin?» Yana odimladi, yana quloq tutdi, jimlik. «Balki, shamol eshiklarni ochib-yopgandir, balki, mushuk bordir», deya o‘yladi Abror. Lekin u ilinj iplarini uzib ketolmasdi. Va’da qilingan pulni o‘ylaganida yuragi hapriqib ketardi.

Oradan qancha payt o‘tdi, bilmaydi. Shu payt birdan Hakimjonning ovozi eshitildi:

— Pod’yom, yigitlar!

Abror uni ko‘rib qolmasliklari uchun javon ortiga uzala tushib yotib oldi. «Hakimjon akam o‘z xonasidan chiqdi, demak, Malika o‘sha yerda, hammasi ketsin, o‘zim kiraman», degan xayoldan yuraklari gursilladi.

Yigitlar tapir-tupur chiqib ketishar ekan:

— Abror chindan qorovullikka ketgan ko‘rinadi, eshigi ochilmadi, — dedi kimdir.

— E, qo‘yaver, hali kun bo‘yi mashinada silkinadi, uxlasin! — dedi boshqasi.

Atrof jim-jit bo‘lib qolgach, Abror sekin o‘rnidan turdi. Avval Hakimjonning xonasini ochib ko‘rdi. Cho‘chibroq chiroqni yoqdi. Hech kim yo‘q. Borib yostiqlarni, sochiqni hidladi. Shoshib xonadan chiqdi. Malika yotgan xonaning eshigi oldiga borgach, birpas turib qoldi. «Ta’bi nozik, to‘g‘ridan-to‘g‘ri bostirib kirsam, bo‘lmas. Sal o‘zimga qaray», deya o‘z xonasiga kirdi. Atir sepib, sochlarini tuzatdi.

Xonasidan chiqib, yana eshik oldiga bordi. Barmog‘ini bukib, taqillatmoqchi bo‘ldi.

Uni tanigandan buyon ko‘zida qolgan lahzalarni qayta xayoldan o‘tkazdi. Biror marta na Hakimjon aka, na boshqaning oldida sochini yozmasligini o‘yladi.

— Biz teskari qarab turamiz, turmaklab olavering sochingizni, — deyishganda ham Malika bunday qilmasdi.

— Sochda jodu bo‘larmish. Bekorga tushgan sochni kuydirmaydilar, o‘zimdan emas, sizlardan qo‘rqaman, — derdi hazil-chin aralash.

Saratonning oftobida soy va anhorlardan o‘tishganida, yigitlar:

— Bitta tashlab chiqamiz, — deyishadi.

Malika uzoqroq ketadi yo mashinadan tushmaydi.

— Biz ham mashinaga chiqib, nari ketib turamiz, bitta sho‘ng‘ib chiqing, — deyishsa, Malika yana jilmayib qo‘yadi, xolos. Lekin biror marta suvga tushmaydi. Shuncha o‘tirishlar, ziyofatlarda birovga ortiqcha gap gapirishga izn bermagan. Hech qachon hech kimga qo‘pollik qilmaydi, ba’zan notanish odamlardan nojo‘yaroq hazillar eshitsa ham jilmayadi. Faqat siniqqina, o‘rtovchi jilmayish bu.

Malikaning nojo‘ya bir holatini suvratga olaman, deb cho‘ntagiga solgan telefoni Abrorning ko‘ksiga botgandek bo‘ldi. Qo‘liga olib, sindirgudek qattiq siqdi. Yana bir marta eshikka barmoqlarini cho‘zdi, lekin tekkiza olmadi. U ayol zoti pok bo‘lsa, loyqa suvni ham tiniqlashtirishi mumkinligini his etdi. Bu gal hech ikkilanmay oyoq uchida yurib, o‘z xonasiga qaytdi.
Qutlibeka RAHIMBOYeVA