— Qo‘ying opa, men shuncha payt birga yurib, u kishining birorta egri qadamini sezmaganman, — dedi Abror Elmiraning gapidan ajablanib.

— Ukajon, ayol zotining makri qirq eshakka yuk bo‘ladi, degan gap bor. Sezdirmay, imi-jimida ish bajarish ayolning eng oddiy makrlaridan. Ikkalasi ham banda-ku, astoydil ko‘zlasangiz, pichoqqa ilinadigan nimadir topasiz.

— Baribir, ko‘nglim g‘ash, opa. Shu ish menga to‘g‘ri kelmas-ov. O‘shalar tufayli kun ko‘rib yurgan bo‘lsam. Yuziga qanday oyoq qo‘yaman?

— Nonsiz qolmaysiz, qo‘rqmang! Axir, sizga pul kerak-ku, to‘g‘rimi?

— Pul kimga kerakmas, opa?

— Ammo sizga juda zarur! Singlingizni boyvachcha oilaga uzataman, deb qarzdor bo‘lib qolganingizni bilaman! Yigit kishiga o‘xshab kesib gapiring: yo «ha», yoki «yo‘q!» deng-da. Sizning foydangizni o‘ylab taklif qilyapman, bir paytlardagi qadrdonlik haqi-hurmati. Bilasiz-u, pulga yuguradiganlar qadamda topiladi!

* * *

Abror Elmiradan nima qilish kerakligini yaxshilab so‘rab olgach, san’atkorlar guruhi bilan yo‘lga tushdi. Qaysidir tumanga to‘yga ketisharkan, Abrorning xayoli turli rejalar bilan band edi.

Shu payt mashinasi nimagadir «taq» etib urildi.

— Obbo, — dedi Abrorning joni halqumiga tiqilib.

— Nima bo‘ldi? — dedi guruh boshlig‘i Hakimjon beparvogina.

— G‘ildirakka bir narsa bo‘ldi, shekilli!

Abror mashinani bir chekkaga oldi-da, gapirinib g‘ildirakni tuzata boshladi.

— Hakimjon aka, chiroyli joylar ekan, qarang, — dedi so‘ng go‘yo o‘zini atrofdan zavq olayotgandek tutib. — Tushinglar, maza qilasizlar.

Hakimjon xuddi shu so‘zni kutib turganday mashina eshigini ochib, pastga sakradi. Sal nariroqdagi ko‘m-ko‘k maysalar bilan qoplangan adir tarafga yurdi. Adirdagi baland-past daraxtlar qiyg‘os gullagan, shom shu’lasida hammasi qizg‘ish-pushti rangda tovlanardi.

— Malika, siz ham tushing. Birpasga bo‘lsayam yayraysiz, — Hakimjon qulochini kerib, havo olgan bo‘ldi-da, mashinadagi qizni chaqirdi.

— Qo‘yavering, shu yerdan ham yaxshi ko‘rinib turibdi. O‘rnashib o‘tiribman, issiqqina, — dedi Malika mashina oynasidan boshini xiyol chiqarib.

«Ovozi qo‘ng‘iroqday, shunchaki gapirsa ham odamning yurak torlarini chertib o‘tadi-ya. Bekorga odamlar yaxshi ko‘rishmaydi-da, Malikani. Mana, shahar qolib, uzoq-uzoq tog‘ qishloqlaridan ham ixlosmandlari turnaqator bo‘lib uni yo‘qlab kelishadi. Hakimjon akamning tanburiga-ku oshiqlarning son-sanog‘i yo‘q. Ikkovi zo‘r juftlik bo‘ldi-da. Nega Elmira opa bularni ko‘rolmaydi? Tashqaridan qaraganda, Malika bilan apoq-chapoqdek. Har jumlasiga o‘nta «jonim» degan so‘zni qo‘shib gapiradi. Ammo mana bunday qasd qilishlari…» Abror dami chiqib ketgan g‘ildirakni olar ekan, necha kundan buyon miyasini qurtday kemirayotgan o‘ylaridan qutula olmasdi.

— Ixtiyoringiz, lekin tushsangiz, maza qilasiz! Pulga sotib oladigan havo bo‘lyapti, bir simirsangiz, ichingizdagi barcha g‘uborlar chiqib ketadi! — dedi Hakimjon maysalar orasidan bodrab turgan chechaklarni bosmaslikka harakat qilib odimlarkan. Malika bu gal bosh chayqab qo‘ya qoldi.

«Tushmadi. Tushganda yaxshi bo‘lardi. Hakimjon akamning qoni ko‘pirib turibdi. Betakror tabiat, ajoyib havo…. Lekin Elmira opa aytganidek, Malika juda makkor, shekilli?!. Balki, ataylab qilar. Yoki rostdan shunchalik tozamikan? Unda nega Elmira mendan bunaqa iltimos qildi? Balki, Hakimjon akamning xotinining ishidir bu…» deya o‘yladi Abror ko‘z qiri bilan mashinadagi qizga qarab qo‘yar ekan. U ishini to‘xtab-to‘xtab qilayotgan bo‘lsa-da, butun borlig‘ini egallab olgan o‘y-xayollardan qutula olmas, ularni to‘xtatolmasdi.

Abrorning Hakimjonning xotini Fazilatdan gumondorligi bejiz emas edi. U ham Malika bilan opa-singilday ko‘rishsa-da, yuzidagi xotirjamlik ostida bir bezovtalik yashashini Abror yaxshi biladi.

«Malikaxon, siz borligingiz uchun akangizni bemalol yuboraman-da. Akangizga ishonaman-u, lekin hozir dunyoda yaxshi ham, yomon ham ko‘p. Ayniqsa, ayollar makkora bo‘ladi. Astoydil ip eshsa, har qanaqa erkakning burnidan o‘tkazib olishi mumkin», derdi Fazilat Malikaga bot-bot takrorlab.

Abror bunday paytlarda: «Nega Malika bunaqa gaplarni og‘ir olmaydi, jilmayib qo‘ya qoladi?» deb o‘ylaydi.

«Fazilat opa, eringizni menga ishonganingizdan emas, ilojsizlikdan yuboryapsiz. Chunki siz yaxshi yashashga o‘ch ayolsiz. Agar boshqa pul keladigan yo‘li bo‘lganida, eringizni hech qachon boshi ochiq qiz bilan to‘y-safarlarga yubormas edingiz», deya siltab tashlasa ham bo‘ladi. Lekin Malika bunday qilmaydi, tabassum bilan javob qaytarib qo‘ya qoladi. Ba’zan uning ana shu jonbaxsh tabassumi, kuldirgich yarashgan chehrasi, nolali ovozi Abrorning ham yuragini o‘rtab yuboradi. Lekin hatto Hakimjon akasi unga ikki-uch qadam uzoqdan turib muomala qilganda, Abrorga yo‘l bo‘lsin?!

Peshonasi va burniga qora tekkan Abror yelim idishdagi mineral suv bilan astoydil yuvinishga kirisharkan, ko‘z qiri bilan hamrohlarini kuzatayotib: «Balki, ular el ko‘zidan yiroq, ovloqroq biror joyda uchrashishar? Men bilmasman, Elmira bilar. Axir bir asosi bo‘lmasa menga shunday topshiriq bermasdi-ku!» degan o‘y o‘tdi xayolidan.

— Namuncha, kuyov bo‘lgani ketayotgan odamdek yuvinib-tarandingiz, Abrorjon? Yura qolaylik-da, endi. Qorong‘i tushyapti. Hademay o‘ngni chapdan ajratolmay qolasiz, — dedi Malika mashinadan turib. So‘ng Hakimjonga yuzlandi:

— Hakimjon aka, o‘zi siz tog‘begi bo‘ladigan odamsiz, yanglishib, sozanda bo‘lib qolgansiz, yura qoling endi!

Uning ovozi qo‘ng‘iroqdek jaranglardi.

«Doim shunaqa, yolg‘iz qolishga, ayniqsa, qorong‘ida Hakimjon bilan yonma-yon o‘tirishga imkon bermaydi. Hatto, mana shunaqa aylanma, baland-past yo‘llarda kimdir yo‘lboshlovchilik qiladigan bo‘lsa, darrov o‘zi oldinga o‘tib oladi».

Mashina yo‘lga tushdi hamki, Abrorning xayoli bir joyga jam bo‘lmasdi. Hakimjon og‘zida sho‘x bir kuyni chalib ketar, Malika esa sas-sadosiz o‘tirardi.

— Abrorjon, biron narsadan bezovtamisiz? — bexos so‘radi Hakimjon.

— Yo‘g‘-ey, o‘zim, shunday…

— Fikringizni jamlang-da, ukam, tepaga chiqyapmiz axir!

«Endi omadim chopay deganda ishni eplolmayapmanmikin yoki?! Nega ular bunchalik sipo, bir-birlariga talpinmaydi? Qarzimdan qutulardim-da!» To‘yda ham Abrorning xayoli o‘zida emasdi.

…Chiroyli o‘tgan to‘ydan so‘ng to‘y egasi san’atkorlarga alohida ziyofat qilib berdi. Yigitlar qatori Abror ham ozgina kayf qildi. Uning nazarida, Malika ham ichgandek ko‘zlari suzilib, yuzi lolalanayotgandek tuyildi. «Ishqilib, ziyofatdan so‘ng o‘ziga dugona topib olmasin-da. Hakimjon ikkalasi allaqayerda hozirlab qo‘yishgan qo‘lbola mehmonxonaga borishsin-da, Hakimjon akaning Malikaga suqlanib-suqlanib qarashidan sezib turibman. Bugun mening omadim keladi».

Abror piyolaga yana quyib uzatayotgan kosagulning qo‘lini qaytardi:

— Bo‘ldi, ichmayman, ishlarim bor!

Birdan shunday dedi-yu, atrofdagilarga qaradi. Doirachi, naychi, g‘ijjakchi yigitlarning hech biri mast emas, lekin yuz-ko‘zlari charaqlab turardi. Axir kimsan, taraqa-turuqlarsiz, faqat milliy cholg‘ular bilan ashula aytadigan