hayol surayotgan qizning hayolini yigitning ovozi böldi:
- Hey... - Hm? - Avtobus yölda töxtarkan, ul- bul
tanavvul qilvolish kerak. - Hm. - Yana "hm" mi? -
Hm... Yengil kulgu, haliroq yuzaga kelgan
öng'aysizlikni hayollardan bir chetga surib tashladi.
Avtobus yöl chetida biroz turgach, yana yölga chiqdi.
Qiz judayam charchagandi. Yigitning qaysidir
mavzudagi sokin sözlari ta'sirida közi ilindi... - Allo,-
qizni uyg'otdi yigit,- uyg'oning malika, shahrizga yetib
keldik. Qiz avtobus oynasidan tashqariga qaradi.
Darhaqiqat yetib kelishibdi. Yana bir oz yurishsa bas. -
Mana bu sizga,- yigit qizga tumor tutdi shu payt,-
tug'ilgan kuniz bilan! - Rahmat, hojati yöq, shundog'am
yetarlicha syurpriz kun böldi bugun. - Sovg'ani
qaytarishmaydi. Tög'ri, bu tumor u qadar qimmatbaho
emas, ammo men uchun qadrli. Bu sizga ham omad
keltiradi. Qiz sezdiki, sovg'ani olmasa yigit xafa böladi.
- Rahmat,- dedi qiz bejirim tumorni qöliga olarkan,-
chindan omad keltiradimi? - Albattada. - Unaqada,
poyezdga nega kech qoldiz?Qizning jilmayib söragan
savolidan söng yigit uning közlariga qaradi va kulib
javob berdi: - Poyezddan qolib ketganimni kim
omadsizlik dedi... Qizning yuragi jizillab ketdi shu
onda... Avtobus töxtadi. Yigit va qiz avtobusdan
tushishdi. Xayrlashish kerak edi-yu, lekin negadir
bunday qilishda ularda xohish topilmasdi. Nihoyat, qiz
jimlikni böldi: - Mayli, hammasi uchun rahmat sizga,
omon böling. - Siz ham. - Xayr... - Nega endi xayr?
Balki yana uchrashib qolarmiz? Qiz jilmaydi: -
Qaydam... - Men esa ishonaman,- yigit qölini avval
yuragi ustiga, keyin peshonasiga olib bordi,- axir buni
taqdir deydilar... Qiz yigitga sönggi bor jilmaydiyu
burilib ketdi. Ketardi-yu yuragi dukullardi. Hayolida
faqat bir söz aylanardi: buni taqdir deydilar... Birinchi
bor uchrashdilar-u birinchi bor ayrilmoqda edilar... Qiz
ancha yurib ortiga ögirilib qaradi. Ancha narida biroz
surbetroq, lekin bu öziga yarashadigan kelishgan yigit
xuddi u kabi ögirilib unga qarab turardi ... Yigit shu
kun bir kichik e'tiborsizlikka yöl qöygandi. Bu
e'tiborsizligi ehtimol bir vaqtning özida uning ulkan
xatosi ham edi. U qizdan telefon raqamini, hech
bölmasa, ish joyi yoki manzilini sörashni unutgandi.
Buning uchun qanchalar afsus chekmasin, endi befoyda
edi. Ösha sohibjamol qizning gözal chehrasi har
daqiqada köz öngida paydo bölaverardi. Avtobusda qiz
uning yelkasiga boshini qöyib uxlab qolganidagi
hayajonli holatini öylab qolardi. Bir kun... Ikki kun...
Uch kun... Yöq, ortiq bu taxlit yashab bölmaydi. Uni
topish kerak. Sevib qolganini aytish kerak. Lekin
qanday qilib? Faqat ismini-yu tug'ilgan kunini bilsa?
Keyin dizayner ekanligi ma'lum. Endi faqat qidirish
kerak. Axir buni sevgi deydilar. Sevgi - bu taqdir...
* * *
Oradan 5 oy ötdi... Xiyobonda, gavjum odamlar orasida
telefonda kim bilandir suhbatlashib ketayotgan yigit
kimgadir urilib ketdiyu telefoni qölidan tushib ketdi va
chil-chil böldi. Yigit telefon bölaklarini yerdan oldi-yu
jahl bilan ösha insonga qaradi: - Közizga
qara..s..z..Siz?! Yigitning qarshisida 5 oydan beri
qidirib topolmaydigan, ösha, uning oromini ög'irlab
ketgan uzun sochli qiz turardi. Yigit uni ösha
xayrlashishgan kundan boshlab qidira-qidira hech
topolmasdi. Internetdan, modalar uyidan, shaharning
deyarli har bir hududidan uni qidirgandi. Lekin qiz
haqida biron ma'lumot topilmasdi. Chunki qiz öqirdi,
dizaynerlik esa uning sevimli mashg'uloti edi xalos.
Vaqt ötgan sari yigit taqdiriga tan bera boshlagandi.
Haya, taqdir... Mana u qizni yana yigitga
uchrashtirmoqda edi. - Yaxshimisiz,- qizning yoqimli
ovozi hayolini böldi. - Endi, ha! - Telefoniz singani
uchunmi? - Yöq... Uni siz sindirganiz uchun. "Hecham
özgarmabdi". Shu fikr har ikkisining hayolida paydo
böldi. - Uzr sörayman, behosdan... Tög'risi, shoshib
ketayotgandim... - Ha, bu shaharda ham hamma
shoshadi. - Xatto poyezdlar ham... Yana ösha
vaqtlardagidek kulgu yangradi... - Taqdirni qarang,
sizni 5 oy qidirib topolmagandim, uni özi bizni 5
soniya ichida uchratdi. Aytgancha, hali ham taqdiqga
ishonmaysizmi,- yigit bir oz vaqtdan keyin, ular
chetroqdagi örindiqqa ötirishgach qizdan söradi. -
Yöq,- jilmaydi qiz. - Unaqada nima sabab aynan siz
bilan bu taxlit uchrashib qoldik? - Bu tasodif... Yigit
qizning shu 5 oy ichida uni unutib yubormaganligini
sezdi. Har holda, uchrashganlarida, qiz aytgan
"poyezdlar ham shoshadi" iborasi uni nimadandir
umidvor qilardi. Shu kun yigit qiz bilan uzoq
suhbatlashmadi. Lekin u qizning telefon raqamini oldi.
Shu kun yigitning yuzida ulkan quvonch shukuhi
porlardi. Har holda u qizning nima haqdadir chuqur
öyga tolib qolayotganini payqamasdi. U mast edi.
Baxtdan mast edi... Qiz poyezdga kech qolgan kun
avtobusdan tushib, u bilan xayrlashdiyu uyiga shoshdi.
Bugun u juda xursand edi. Tug'ilgan kuni juda ajoyib
ötardi. Oilasi davrasida haqiqiy bayram qilib
nishonlashdi. Tug'ilgan kun torti, sovg'alar...
Mehmonlarni kuzatib, charchagan köyi örniga yotarkan
qiz bugungi sovg'alar ichida eng ajoyibini qöliga oldi.
Bu yurakcha shaklidagi bejirim tumor edi. Unga qarab
biroz surbetroq, lekin bu öziga juda yarashadigan,
kelishgan yigitni öyladi. Lablariga mayin tabassum
yugurdi. Tumorni yostig'ining ostiga qöyib qöydi-yu
közlarini uyquga yumdi. Ertasiga darsda ötiribdi-yu
hayoli özida emas. Poyezd, avtobus..."Nimalar böldi
menga? Bir kunda u haqda shuncha öylayapmanmi?
Yöq, men sevib qolmadim. Bu sevgi emas..." Lekin qiz
nohaq edi. U yigitni sevib qolgandi. Har tunda yostig'i
ostidagi tumorni qöliga olib, shirin hayollar qilardi. Bu
hayollar esa tobora uni yigitga qattiqroq bog'lab
borardi. Ösha lahzalarda qiz yigit uni qidirayotganini
sezardi, lekin hech narsa qilib bölmasdi. Kutish kerak.
Faqat shu yöl bor edi... 5 oydan söng... Qiz kunlar ötib,
yigitning kelmasligiga ishonch hosil qildi. Qayerdan
ham kelardi. Balki butunlay unutib ham yuborgandir.
Ayni shu vaqtlarda qizning oilasida uni uzatish
haqidagi mavzu kun tartibida turardi. Qiz borgan sari
bu talablarga rad javobini berishga qiynalardi. Oxiri
hammasini ota- onasining ixtiyoriga tashlab qöydi.
Ösha kunning özidayoq qizning uyidan sovchilar rozilik
javobi bilan chiqib ketishdi... Ular ketishdi-yu qizni
titroq bosdi. Xonasiga kirdi. Tumorni qöliga olib yig'lab
yubordi. Negaligini özi anglamasdi. Faqat yig'lagisi
kelardi. Chunki u endi kelmaydi... Sovchilar bolalikdagi
döstidan edi. Juda yaxshi yigit, lekin... Nimayam
qilardi? Taqdiri shunaqa ekan. Haya, taqdir... U yana
kimnidir eslatib yubordi. Ösha kuni qiz töyib yig'ladi.
Bor hasrati köz yoshlarga qöshilib yuragidan chiqib
ketdi. Bugun qiz unashtirildi. Lekin yuragi hijil. Hamma
baxt tilayapti. Qaydam? Töyni kuyovning ishlari tufayli
40 kundan keyinga belgilashdi. Qiz özini chalg'itishga
urinardi. Xonasiga kirib har doimgidek qadrdon tumorni
qöliga oldi. Unga bir oz tikilib turgach yana joyiga
qaytarib qöydi. "Yöq, bugun uni qölimda olib yuraman.
Birinchi va sönggi