Sohib (ismlar o‘zgartirilgan) o‘zining «Jiguli» mashinasida kirakashlik qiladi. Bir kuni mashinasiga bir qiz o‘tirdi. Sohib ko‘p ovora bo‘lmay qizning ismi Nigina ekani-yu telefon raqamini ham bilib oldi.

Shundan keyin ular telefonda gaplashib, tez-tez uchrashadigan bo‘lishdi. Nigina bitta farzandi bilan oilasidan ajrashgan, o‘z bilganiday kun ko‘rardi. Sohib ham uylangan, lekin buni Niginadan yashirdi. Ularning kunda-kunora uchrashuvlari zinoga boshladi.

Kun kelib Sohibning siri ochildi. Xotini borligini Nigina bilib qoldi. «Xotinimga ko‘nglim yo‘q, sen bilan yurganimni unga aytganman» deb vaziyatdan chiqib ketdi.

Sohib qonuniy yoki shar’iy nikohdan o‘tmagan bo‘lsa-da Niginani qattiq rashk qilardi. Biror-bir erkak bilan gaplashishiga yo‘l qo‘ymasdi. Shuningdek, unga turli cheklovlarni qo‘ya boshladi.

Sohib doim «menga xiyonat qiladigan bo‘lsang, yuzingni buzaman, ayab o‘tirmayman» deb ko‘p aytardi. Uning bunday munosabatlaridan bezib qolgan Nigina undan qochishga urindi.

Orada ishlash uchun Rossiyaga ketib qoldi. Biroq u yerda ham ko‘ngli xotirjam bo‘lmadi. Sohib uning o‘g‘lini yoqtirmasdi. «Men yo‘qligimda o‘g‘limga biror nima qilmasmikan?» degan xayol Niginaga tinchlik bermadi. Oxiri uyiga qaytdi. Uni Sohib kutib oldi va ovloq joyga olib borib kaltakladi. Nigina qo‘rqqanidan hech kimga arz qilmadi.

Nigora singlisining hayotidan, Sohibning unga munosabatidan xabardor edi. «Qachongacha bunday yurasan? Militsiyaga arz qil uning ustidan» deb bir necha marta aytdi. Lekin Nigina bunga ko‘nmadi.

Shunday kunlarda Nigina Davron ismli yigit bilan tanishib qoldi. Davron ham farzandli bo‘lmagach oilasidan ajrashgan ekan.
U Niginani yoqtirib qolganini onasidan yashirmadi.

«Qizni uyga olib kel, men gaplashib olay. Senga yoqqan bo‘lsa nikoh o‘qittiramiz», – dedi Gulruxsor opa o‘g‘liga.
Shundan so‘ng Nigina Davronning uyida yashay boshladi.

Ko‘p o‘tmay Sohib bundan xabar topdi. Gulruxsor opaning ish joyiga kelib, o‘zini tanishtirdi va muddaoga o‘tdi.
– Men Nigina bilan yuraman. Biz bir-birimizni yaxshi ko‘ramiz. U o‘g‘lingizni aldab yuribdi, – dedi.

U:
– Men u qiz bilan gaplashdim. O‘g‘limga befarq emas. Ishonmasangiz uyga yuring, gap­lashib olamiz, – deb Sohibni uyiga boshladi.
– Men sizni yoqtirmayman. Davronni yaxshi ko‘raman. Bir qarorga keldim, shu yerda qolmoqchiman. Biz turmush qurmoqchimiz, – dedi Nigina qat’iy ohangda.

Qizning javobidan Sohibning jahli chiqdi.
– Agar shu qiz uyingizda qolsa, ularni birga yashatsangiz, o‘g‘lingizni tinch qo‘ymayman, – dedi Sohib Gulruxsor opaga tahdid qilib.

Onaning ko‘ngliga g‘ulg‘ula tushdi, o‘g‘lidan xavotirlanib qoldi. Keliniga vaqtincha uyidan ketib turishini aytdi.

Nigina ammasinikiga ketishga majbur bo‘ldi.
Sohib uni yaxshi bilardi. Ammasinikidan osongina topdi. Davron bilan birga uni yo‘qlab bordi.

– Mashinaga o‘tir, – deb baqirdi Niginaga qarab.
– Minmayman. Hech qayerga bormayman, – dedi hech nimadan bexabar qiz.

Uning vajohatidan, baqiraverganidan qo‘rqdi. Opasi bilan mashinaga o‘tirdi. Sohib ularni Gulruxsor opaning oldiga boshlab borayotgandi.

Yo‘l-yo‘lakay Sohib bir necha marta «va’da – va’da» deb takrorladi. Ayolning oldiga borgach, «bu qiz erkaklar bilan yuradi, fohishalik qiladi» deb uni fikridan qaytarmoqchi bo‘ldi. Davronga qarab:

– Agar onang seni yashashingga qo‘ysa, men hech nima demayman, – dedi.
– Ular birga yashaydi. Sen esa Davronga tegmayman deb tilxat yozib berasan, – dedi Gulruxsor opa.

Shu payt Nigina «rahmat, onajon» deb ayolni quchoqladi. Sohibning jahli chiqib ketdi. «Qachondan beri onajoning bo‘lib qoldi?» deb uning qo‘lidan tortdi. Yonida bo‘lgan pichoqni olib, qizning bo‘yniga tortib yubordi. Keyin baqirgan Nigorani quvib ketdi. Uni ham jarohatladi. Atrofga odam to‘plandi. To‘planganlardan hech kim yigitni to‘xtatay demasdi. Sohib o‘zini bosib olmadi. Niginaga yana jarohat yetkazdi. «Menga xiyonat qilsang, yuzingni buzaman» degan so‘zining ustidan chiqdi. Qizning yuz-ko‘zi demay tilib tashladi. Shu payt kimdir uni to‘xtatib qoldi. Yana kimdir IIBga xabar qildi. Gulruxsor opa Niginani o‘g‘lining mashinasiga mindirib, tezda shifoxonaga jo‘natdi. IIB xodimlari Sohibni olib ketishdi.

Opa-singil ancha payt shifoxonada yotib davolanishdi. Ayni paytda ularning sog‘lig‘i yaxshi. Biroq Niginaning bo‘ynida chandiq qoldi.
Ular suddan Sohibni qonunda nazarda tutilgan tartibda jazolashni va jarrohlik operatsiyasiga ketadigan xarajatni undirib berishni so‘rashdi.

Sud hukmi bilan Sohib 6 yilga ozodlikdan mahrum etildi.
Sohib avval ham uch marta sudlanib jazoga tortilgan. Zora bu galgi jazo uning ko‘zini ochib, qolgan umrini mazmunli o‘tkazishiga turtki bo‘lsa.

Yuqoridagilarni o‘qib, nahotki oilaga shunchalar yuzaki qaraydiganlar bo‘lsa deb ajablanasan kishi. Yengil-yelpi hayotni ma’qul ko‘rish, kelajakni o‘ylamaslik kishilarni jaholat botqog‘iga botiradi.