erimning chizgan chizig'idan chiqmayman. Doim atrofida parvonaman! — dedim va birdan yana ko'zlarimda yosh qalqdi.

— Obbo, tag'in yig'i-sig'imi?! — dedi u kulgili tarzda og'zi to'la ovqat bilan gapirarkan. — Agar bilsang, erkaklar yig'loqi xotinlarni hurmat qilmaydi. Ularning yonida ko'z yoshi to'ksang, chunonam maza qilishadiki! Sening eringning ham burni ko'tarilib ketgan chog'i. Demak, sen u bilan haddan tashqari yaxshi munosabatda bo'lgansan. Bunday yo'l tutamiz…

Dugonam menga bir olam maslahat berib, uyiga jo'nadi. Biroq uning aytganlariga amal qilish, o'zimni butkul befarq ko'rsatish oson emasdi. Shunga qaramay, harakat qilishga majbur bo'ldim, axir o'rtada farzandlar bor!

* * *

Erta tongda garchi uyqum kelmasa ham, yotaverdim. Oshxonadagi taraqa-turuq ovozlarni eshitib, bechora erimga ichim achidi. U yonimga kirganini, tepamda indamay turganini bilsam ham, yotaverdim. Hoynahoy, «Nonushta tayyorlab ber», demoqchi bo'ldi-yu, gapirmadi va uydan chiqib ketdi. Kechga yaqin dugonam qo'ng'iroq qilib: «Ovqat tayyorlama, kelganida yoniga yugurib chiqma, biror qiziqarli narsani tomosha qilayotgandek, televizorga qarab kulib o'tiraver. Aytganday, pardoz qilish ham esingdan chiqmasin», dedi.

Xuddi dugonam aytgandek qildim. Televizorga qarab kulyapman-u, nima ko'rayotganimni ham bilmayman. Ishdan kelgan erimning esa negadir qoshlari chimirilgandi.

— Ovqat tayyorlamadingmi? — dedi u tamshanib qo'yarkan.

— Bugun kun bo'yi miriqib uxlabman, — dedim kerishib, — shunga hech hafsalam bo'lmadi. Bolalarni olib, biror joyga borib, ovqatlanarmiz.

— Hech qayoqqa borishni istamayman.

— Men biz bilan boring, deganim yo'q, shunchaki pul bersangiz, kifoya.

Bolalarni kiyintirib, o'zim ham yasan-tusan qilib oldim. Erim esa xuddi meni birinchi marta ko'rganday, hayratli nigohini menga qadab turardi.

— Ko'chada tuzuk-quruq yurishni bilmaysan-ku, yana o'zingcha restoranga bormoqchisan, — dedi u pul uzatarkan, menga boshdan-oyoq razm solib.

— Mustaqil bo'lish payti keldi, azizim, — uning so'zlari izzat-nafsimga tegib ketgani uchunmi, boshimni mag'rur ko'tardim. — Undan ko'ra puldan ko'proq cho'zing!

Yaxshiyamki, erim ba'zilarga o'xshab ziqna yoki asabiy emas. Aks holda, bir tushirib qolgan bo'larmidi shu gaplarim uchun. Ammo uning ortimdan termilayotganini ko'rib, o'zgacha bir zavqni tuyardim.

Shu tariqa oradan bir oy o'tdi. Garchi vijdonim qiynalsa ham, men uy ishlariga va na erimga deyarli qaramay qo'ydim. Avvalgiday u bilan gaplashishga urinmas, o'zimni bee'tibor ko'rsatar, yig'lashni-ku xayolimning bir chekkasiga ham keltirmasdim. Albatta, bu oson kechmadi. Biroq dugonamning «Baxting uchun kurash!» degan gapidan so'ng o'zimni qo'lga olib, kulib yurishga urinardim. Bu orada bolalarni bog'chaga joylashtirib, o'zim ham ish izlay boshladim.

— Bu gap qaerdan chiqdi? — dedi erim ishga kirmoqchiligimni eshitib. — Mendan bir og'iz so'radingmi?

— Ishlashning nimasi yomon?

Televizorga tikilarkanman, filmdagi yigitning kulgili harakatlarini ko'rib, birdan kulib yubordim.

— Yomon deyotganim yo'g'-u, lekin…

— Yana yiqilib tushdi! — deya takror kuldim ekrandan ko'z uzmay.

— N-nima? — dedi erim va yelkamdan tutib, o'ziga qarashga majbur qildi. — Esing joyidami, buncha kulaverasan? G'ashimga tegayotganingni bilasanmi?! Har bir harakating, kulishing, o'zgarib qolganing…

— Kechirasiz-u, borim shu.

Gapni qisqa qilib, o'rnimdan turib ketdim. Uning asabiylashishi, o'zini bosa olmayotgani ishga kirganimdan so'ng yanada ko'zga tashlandi. Meni bir narsa, u nima uchun ajrashish haqida gapirmay qo'ygani qiziqtirardi. Shunga qaramay, erimga nisbatan mutlaq bee'tibor qiyofada ko'rinishda davom etdim.

— Bu menga yoqmayapti! — dedi u kunlardan bir kun ishga ketayotganimda yo'limni to'sib.

— Sizni tushunmadim?

— O'zingni tutishing, kulaverishing, befarqliging, mustaqil bo'lib qolganing, umuman, bu vaziyatning o'zi menga yoqmayapti!

— Men hamon o'sha-o'shaman…

— Yo'q! Sen mutlaq o'zgarib qolding. Bunday munosabatni to'xtatishimiz lozim!

Men birdan xomush tortdim. Shu paytga qadar o'z vijdonim ustidan bekorga hukm qilganim, oilamni saqlashga urinib boshqacha ko'ringanim, kulib yursam-da, ich-etimni kemirganim va bularning bari behuda ketgani bir lahzaning o'zida meni ado qilayotgandi. Biroq endi ko'z yosh to'kish yoki oh-voh chekishni istamasdim.

— Nima ham derdim, ajrashsak, ajrasha qolaylik!

Bu gapni mag'rurlik bilan aytgan bo'lsam-da, yuragim zirqirab ketdi va ortimga o'girilib tezroq uydan chiqishni, to'yib-to'yib yig'lashnigina xohlardim. Biroq uning qo'llarini qo'limda his etdim.

— Men ajrashishni emas, yarashishni nazarda tutdim!

Erimning gaplari shunchalar titrab chiqdiki…

— N-nima?!

— Men ahmoq, bilmayman, nima jin urib, qadringga yetmagan ekanman. Shayton yo'ldan urgan bo'lsa kerak. Biroq o'zgarib qolganinggami, bilmayman, qandaydir isyonlar yuragimni zabt etdi. Ishonasanmi, seni yo'qotishdan qo'rqib ketdim. Menga avvalgiday mehribon bo'lishingni, shirin tabassum bilan kutib olishingni, o'z holingga qaytishingni juda-juda istayapman.

Ayni dam uning bu gaplarini qanchalar kutganimni hatto tasavvur ham qilolmasa kerak. Indamadim. Ich-ichimdan dugonamga minnatdorchilik bildirdim.

Mohigul DIYoRXO'JAYEVA