Sabiha tushida erini ko'rib, cho'chib uyg'ondi. Eri oppoq kiyimda uzoqdan qarab turganmish. Nimadandir xafa, ayolining yoniga kelmasmish. Og'iz ochib biror so'z ham demasdan, ma'yus tikilib turaverarmish…

Sabiha ertasi kuni bu tushining mag'zini chaqolmay, g'alati bo'lib yurdi. “Bolalarim kasal bo'lib qolmasmikin?” deya xavotirga tushdi. Hartugul, bolalari o'ynab kulib yurishibdi.

U ish bilan o'zini chalg'itishga urindi. Tush esidan ham chiqay deganida eshikdan uyning egasi qovog'ini solgancha kirib keldi. Uni ko'rgan Sabihaning yuragi shig' etdi.

— Assalomu alaykum…

— Va alaykum, — dedi uy egasi hamon o'sha holatda turib. — Pulning qolganini qachon berasiz?

Uy egasi Sabihaga hamma shartlarni aytib ketdi. Ayol indamay devorga suyangancha qoldi. Xayolidan: “Erimning bezovtaligi shundan ekan-da”, degan fikr o'tdi.

* * *

Juma namozi tugagach, hamma asta-sekin tarqala boshladi. Nihoyat, masjidning imomi va yana uch-to'rt odam qoldi. Imomning ko'zi chekkada ko'z yosh to'kib o'tirgan ayolga tushdi. “Boshiga katta musibat tushibdi, shekilli”, degan xayolga bordi imom. Oradan hech qancha vaqt o'tmay, ayol ular tomonga kela boshladi.

— Assalomu alaykum, — dedi yetib kelgach.

Sabihaning hazin ovozi erkaklarning yuragiga borib tegdi.

— Va alaykum assalom, — deyishdi birin-ketin.

— Keling, — dedi imom.

— Keluvdim…

Sabiha shu birgina so'zniyam zo'rg'a aytdi. Erkaklarning salobati bosib, boshqa so'z deyolmadi-yu, ro'molchasini yuziga yopib, yig'lab yubordi.

— Nima gap, singlim? Nega yig'layapsiz? — dedi imomning noibi hayratini yashirolmay.

Imom ham uning gapiga qo'shilib:

— Bemalol gapiravering, bu yerga qanday ish bilan keldingiz? Nima yordam kerak? — dedi.

Imomning “Nima yordam kerak?” degan gapi ayolga “Barcha muammongizni hal qilib beramiz” degandek eshitilib, xotirjam tortdi. U ko'z yoshini arta-arta:

— Menga yordam beringlar, iltimos, — dedi.

— Tashvishingiz nimaligini aytmasangiz, qanday yordam beramiz?

— Jo'jabirday jonman, uch bolamni bir amallab boqyapman. Do'ppidakkina hovlida turaman. Er-xotin havas qilib olgandik shu hovlini. Shundayam uch million qarz bo'lgandik. Erimdan keyin shu qarzni hech uzolmayapman. Kecha uyning egasi kelib, “Agar ertaga shu pulni topib bermasang, hovlini qaytib olaman”, deb ketdi.

— Ie, chatoq bo'pti-ku! Sharoitingizni tushuntirmadingizmi?

— Tushuntirdim. Eshitishniyam istamadi. O'ziyam sharoitimni yaxshi biladi. “Shuncha imkoniyat berganim yetar, uyning ham narxi oshib ketdi” deyapti. Agar ertagacha uch million topib bermasam, berganim ham kuyib, uyni boshqa odamga sotib yuborarmish!

— Voy tovba, qiziq bo'pti-ku…

— Yaxshi ish bo'lmabdi, to'g'ri, lekin biz qanday yordam berishimiz mumkin?!

— Boshqa suyanadigan odamim yo'q, umidim faqat sizlardan… Kechasi bilan yig'lab Xudodan so'rab chiqdim. Ohim yetib borgan bo'lishi kerak… Bilaman, Yaratgan bandasini og'ir kunida tashlab qo'ymaydi… Iltimos, menga yordam beringlar, bolalarim bilan ko'chada qolmay…

— Qo'limizdan keladigani Allohdan sizga madad so'rash, xolos. Boshqa hech qanday yordam berolmaymiz. Uyingizga boring! — dedi imom.

Shu payt eshik taqillab, po'rim kiyingan bir yigit bosh suqdi.

Ayol titrab yig'lar, erkaklar nima qilishlarini bilmay, bir-birlariga hayron qarashardi. Nihoyat, eshik orqasida turgan yigitning sabr kosasi to'ldi, shekilli, taklifniyam kutib o'tirmay, salom berib, ichkariga kirdi.

— Kechirasiz, ishim judayam zarur edi, kutishga sirayam vaqtim yo'q… Bir narsa so'ramoqchiydim.

— Bemalol, — dedi imom unga savol nazari bilan qarab.

— Yaqinda xususiy korxonamiz ishlab chiqargan mahsulotdan kattagina daromad ko'rgandi. Shuning uchun ko'pchilik bilan maslahat qilib, foydaning bir qismini bechorahol, muhtoj insonlarga berishni rejalashtirgandik. Shuni kimga berishni bilolmay, sizlardan maslahat so'ramoqchi edim. Iltimos, agar…

— Qancha?

— Uch million.

— Uch million?!

Hamma jim bo'lib qoldi. Sabihaning chehrasiga quvonch yoyildi…