��игора билан Мустақиллик майдонида танишганман. Ўқишдан кейин зерикиб Мустақиллик майдонига бордим, бу ерда зўр мусқаёмоқ тайёрлашар эди. Музқаймоқ ялаб, майдонни айланиб юрганимда, молбертда расм чизаётган қизга кўзим тушди. Қиз ёғ бўёқлар билан пейзаж чизаётган эди. Қизиқиб узоқроқдан томоша қилдим. Кейин яқинлашдим.
- Рассоммисиз? – аҳмоқона савол бердим.
У менга индамай қарадида ишида давом этди.
- Менга ҳам расм чизиш ёқади. Болалигимдан расм чизаман. Мактабда кузги барг расмини чизганим учун беш баҳо олганман.
Қиз яна менга қаради.
- Что-то надо?
Қиз кўринишидан русга ўхшамас эди. Каштан рангидаги сочи, япалоқ юзи, қисиқроқ кўзи, пучуқ бурнига қараб уни қозоқ бўлса керак деб ўйлагандим.
- Вы рисуете пейзаж? Мне понравелсая. Но почему у вас перспектива затянута. Это дерева гаразда болшой чем кусты. я думаю надо поменять ракурс на 30 градусов. И вы знаете сделайте зеленый чуть-чуть по богачей, – мен ҳам рус тилини билишимни исботламоқчи бўлдим.
- Тушунмадим, - деди қиз писка кўзларини очиб.
- Расмга қизиқаман деяпман, - дедим.
- Яхши-ку, қаерда ўқийсиз?
- Университетда.
- Мен ҳам институтда ўқийман.
Мен уни ёнига ўтириб гапдан бердим. Қиз роса ҳушчақчақ экан. Исми Нигора. Камолиддин Бехзод номидаги Миллий рассомлик ва дизайн институтида 2 курсда ўқийди экан. Мен расм ҳақида билганимни унга айтдим: Сальвадор Дали, Энди Уорхол, Малевич, да Винчи, Рубенс дегандай…
- Мени ҳам расмимни чизиб бермайсизми? Портретимни, - дедим қизга.
- Чизиб бераман, фақат чўнчагиз кўтарадими?
- Қанча? – мен ўн беш, йигирма минг деса керак деб ўйладим.
- Юз минг.
- Розиман, - дедим.
Лекин юз минг стипендиямнинг учдан икки қисми эди. Агар портрет учун шунча пул тўласам ролтон тугул вадаправод суви ичишимга тўғри келарди. Мен қизни номерини билиш учун розилик берган эдим.
- Қачон расмимни чизасиз?
- Бугун соат олтида Беҳзод институтига келинг. Пул эсингиздан чиқмасин.
Қиз молбертини йиғиштирди.
Мен қизни на номерини олдим, на манзилини билдим.
***
Соат беш яримда таваккал қилиб Камолиддин Беҳзод номидаги институт биносига бордим. Деярли бир соат кутдим. Ҳеч ким чиқмади. Энди кетмоқчи эдим, ортимдан Нигоранинг овози эшитилди:
- Азиз! Азиз, тўхтанг.
Мен ортимга ўгирилдиму, ўзим сезмаган холда таббасум қилдим. Кириш эшиги олдида қўлини силкитиб Нигора турар эди. У мени ичкарига киришга имо қилди.
Биз ичкарига кирдим, зинадан учинчи қаватга кўтарилдик. Мен Нигорани ортидан эргашдим. У юрганда тўқ кўк жинси шими ёпиб турган кичкинагина думбачалари чапдан ўнга бориб келар эди. Йўл бўйи думбачаларини томоша қилиб келдим.
“Хайкалтарошлик” хонаси, деб ёзилган эшик олдида тўхтадик.
- Расм устахонаси банд экан, хайкалтарошлик устахонасига кирайлик.
Хайкалтарошлик устахонасига кирдик. Хона янги ремонт қилинганлигига қарамай, жуда ҳам зах эди. Ўнлаб хайкаллар, бюстлар, кўзалар, туваклар ҳар-ҳар жойда сочилиб ётган эди. Парта устида ҳали тугалланмаган лой шакиллар, хайкалтарошлик анжомлари бор эди.
Пақирларда лой сувлар, алебастр солинган қоплар, ишқилиб ҳақиқий устахона. Марказда Нигора ўрнатган мольберт ва битта курси.
- Ўтиринг, - курсини кўрсатди Нигора.
Мен курсига ўтирдим.
- Пулни олиб келдингизми?
Ўртоқларимдан ялиниб 40 мингина тополгандим. Ғижимланган мингталикларни чиқардим.
- Ҳозирча қирқ минг, расм тайёр бўлгандан кейин қолганини бераман.
- Ҳмм, - Нигора ўйланиб қолди. Кейин шарта қўлимдаги пулни юлиб олдида улкан сумкасига солди.
Мен қоматимни тикроқ тутдим.
- Нега куттирдингиз? Шу ерда экансизку.
- Сизни деразадан кузатиб турган эдим. Ниятингиз жиддийлигини билмоқчи эдим.
- Ниятим жиддиймикан?
- Ҳмм, - бош чайқади Нигора.
Нигора мени қимирламай ўтиришга мажбурлади, ўзи эса бўш холстга эскизлар чизишни бошлади. Аввалига юзим, қоматим контурларини қора қалам билан чизиб чиқди. Кейин холстни кулранг сифат бўёқ билан енгил бўяб чиқди.
- Хайкаллар зўр экан, ҳудди музейдақа.
- Музейга борганмисиз? – чизишда давом этди.
- Ҳа, “Шаҳидлар хотираси” музейига, “Амир Темур” музейига. Мен тарихчиман, экскурсиягаборишга мажбурмиз.
- Унда яхши.
- Менга анови хайкал ёқди.
Мен кўзим билан қўллари елкасигача чопиб ташланган, учбирчак кўкраклари тика кўтарилган,

бели ва сонига мато ташланган Венера Милосская хайкалига ишора қилдим.
- Милосскаями?
- Ҳа, Винера опа.
- Ҳо, санъатдан хабарингиз боракана? – қиз таббасум қилди.
- Бўлмасамчи. Анови калла Суқротники, буниси Сезор. Отта ўтирган Амир Темур, ҳўп мана буни телевизорда кўрганман.
- Бошизни тўғри тутинг, - этироз қилди Нигора.
Мен деярли икки соатча қимирламай ўтирдим. Елкаларим қотиб кетди. Нигора эса чизишдан тўхтамас эди.
- Балки бугунга етар, - деб ўрнимдан турдим.
Мен расмим қандай чиқибди экан, деб холстга қарадим, аммо Нигара холстни танаси билан ёпди.
- Кўриш мумкин эмас.
Нигора расмни танаси билан ёпишга улгурмасидан, кўзимни қири билан партретимни кўришга улгурган эдим. Расмда мени юзим анча ўхшатиб чизилган, лекин тери рангим жуда ҳам тўқ жигарранг эди. Менимча кейинроқ тери рангини очартирса керак. Кичкина лабим, сийрак қошларим, жигарранг кўзларим, иягим анча маҳорат билан чизилган эди.
Мен чапга-ўнга букилиб умуртқа суякларимни қирсиллатдим. Кейин жалюзини суриб деразадан тунги Тошкентни томоша қилдим. Аллақачон симёғочларда чироқлар ёнган эди.
- Расм ёқди.
Нигора уялиб бошини эгди. Мен уни кичиккина жуссасига, сезиларсиз кўкракчаларига қарадим. Нигора йигирмага кирган бўлса ҳам танаси етилмаган эди.
- Кетдикми? – Нигора мольбертини йиғиштиришни бошлади.
- Кетгим келмаяпти, сиз билан қолгим келяпти, - деб унинг қора кўзларига тикилдим.
Ўлжасини пойлаётган йиртқичдай кўзларимни ундан узмай турдим. Нигора ҳам менга қараб турди, ўн беш сонялардан кейин кўзлари ёшланиб, кўзини олиб қочди ва енгил таббасум қилди. Унинг қизғиш лаблари кўтарилиб таббасум қилиши ҳаяжонимни оширди.
- Балки яна расмимни чизарсиз?
- Йўқ, кеч бўлди хона совуқ.
- Сиз мени қанчалик исиб кетаётганлигимни билмаяпсизда, юрагим оташ бўлиб ёнмоқда. Шу даражада чўғки, юрагимга етиб борган қон парланиб кетяпти, - деб у томонга бир қадам ташладим.
- Сиз тарихчимисиз, ёки шоирми?
- Сизни сизнинг гўзалигингиз олдида ҳеч кимман.
Унинг кичик бармоқларини ушладим. У қўлини тортиб олмади, фақатгина пастга қараб турар эди.
- Сизни ўпсам бўладими? – унинг юзига юзимни яқинлаштирдим.
- Куйдириб қўймайсизми? – қувноқлик билан сўради Нигора.
- Майлида, мени азобимни сиз ҳам сезинг.
Мен аста Нигоранинг майда сепкилли юзидан ўпдим. Унинг қалтираган нафаси эшитилди. Юзидан лабимни узмасдан лабидан ўпдим.
- Нигор, сизга ёқаманми?
- Ёқасиз, Азиз ака.
Мен унинг қўлларини кўтариб елкамдан ўтказдим ва лабидан ўпишда давом этдим. Унинг кичкина думбаларини ғижимлай бошладим.
- Бўлди керак эмас, қўйворинг, - Нигора нозланишни бошлади.
- Менга ишон, сени ҳафа қилмайман.
Аста уни кийимларини ечишни бошладим. Ўзим ҳам устимдаги кожа курткани ва тўқ суёҳранг свитерни ечдим. Нигора кўкракларимни силади.
- Келишгансиз.
Мен уни бўйнидан ўпдим. Қўларим билан оқ рангли бузгалтерини ечдин. Кичкинагина кўкракчалари бежирим эди.