“ Ким экан бу аёл?” — деб кўп ўйлади. Бироқ барибир кимлигини билолмади. Илгари ҳам бир неча бор тушида бу аёл ни кўрган эди. Аммо ҳар гал аёл бир оғиз ҳам сўз айтмас, жилмайишдан нарига ўтмасди.
Тинимсиз жиринглаётган телефон уни уйготиб юборди. Рустам уйқусираган кўйи гўшакни кўтарди.
— Ухлаб қолдингми, нима бало? — деган овоз келди гўшакдан. Бу Семён эди.
— Ҳа, бироз ухлабман, чарчаганман, шекилли, —
дея жавоб қилди Рустам.
— Сен билан оқшом бирга овқатланиш ниятим борлигини айтиб қўймоқчи эди м. Кечқурунга ҳеч нарсани мўлжаллаганинг йўқми? Ҳар қалай, рус асаллари анчайин мафтункор бўлишади. Ажабмаски, меҳмонхонада биронтасини куз остинга олиб қуйган бўлсанг, — деди кулиб Семён.
— Нималар деяпсан? Самолётда ўлардай чарчаганга ўхшайман.
— “ Горка’’ ресторанида кутаман. Умуман... Тўғриси, сен билан гаплашиб ўтиргим келди. Ҳасратлашиб...

Рустамнинг ташқарига чиққиси йўқ эди. Шовқиндан безор бўлганди. Қолаверса, эртага бир талай ишлари бор эди. Шундай бўлса-да, Нью-Йоркда орттирган дўстини хафа қилгиси келмади. Ва унга: “ Бораман”, дея ваъда бериб юборди. Бироз вақт ўтгандан кейин яна телефон “шовқин сурон” кўтариб қолди. Рустам эринибгина гўшакни қулоғига тутди.
— Безовта қилмадимми? — деган аёл кишининг овози келди гўшакдан. Рустамнинг юзига табассум югурди:
— Сиздай соҳибжамол маликанинг истаган пайтда безовта қилишга ҳаққи бор. Ҳозиргина Семён қўнғироқ қилган эди. У ҳақиқатан ҳам безовта қилганди.
— Ҳа-а, дарров дардини достон қилгиси келиб
қолибди-да, — деди Анжела киноя билан.
— Тинчликми, нима 'бўлди? — дея сўради Рустам ҳайрон бўлиб.
— Унинг сиз билан дўстлигидан хабарим йўқ-куя, лекин мен у билан яқин кунларда ажрашсам керак.
- Боягина апоқ-чапоқ эдинглар-ку, дарров ораларингдан ола мушук ўтиб қолдими? — деди шунчаки оилавий жанжал бўлса керак, деб ўйлаган Рустам.
— Сизга шундай кўринган бўлса керак, аслида... Майли, қўйинг бу гапларни. Меҳмонхонага яхши жойлашиб олдингизми?
— Раҳмат.
— Шуни сиздан сўрамоқчи эдим, холос. Кейинроқ гаплашармиз, — дея Анжсла гўшакни қўйди. Рустам эса гўшак қўлида, ўйланиб қолди. Кўз ўнгидан Семён билан Анжеланинг бир-бирига қараб жилмайиб боқишлари ўтди. “Йўқ, — деди ўзига-ўзи у, — бу ерда бошқа сир борга ўхшайди. Бирданига бунақа бўлиши мумкин эмас. Қолаверса, Анжеланинг бирдан, ҳали яхшилаб танишиб олмасимиздан
бурун бундай дейиши сал ғалатироқ туйилаяпти”.

* * *
— Анжелка, — деди хотинини қучиб Семён, — сен, аслида, актриса бўлишинг керак эди. Бопладинг. Энди бу ёгини ҳам қотириб ташлайсан. Анжела эрига норози қиёфада қаради.
— Ўзимнинг суюкли эрим тўғрисида ҳар хил бўлмагур гапларни айтиш менга осон деб ўйлайсанми?
— Бу гапларни қўй, сен иш тўгрисида ўйла, — деди Семён Анжеланинг кўнглини кўтарган киши
бўлиб. “ Майли, ҳозирча шунақа деб тур. Сени биламан, агар керак бўлиб қолса, мендан ҳам воз кечиб юборишинг мумкин. Рустамни қўлга олганимдан кейин ўзим биламан нима қилишни ” , — дея хаёлидан ўтказди Анжела ва бир-бир қадам ташлаб ташқарига чикди. Семённинг ёшлиги жуда аянчли ўтган эди. Отаси — пиёниста, онаси эса кўча аёли. Семён Рустамдан фарқли ўлароқ, кўча болаларига қўшилиб кетди. Майда безорилик билан шугулланди. Бунинг оқибатида бир неча марта қисқа-қисқа муддатларга қамалиб чикди. Қамокда олган “тарбия”си унинг ҳақиқий каллакесар, ўгри бўлиб етишишига мактаб вазифасини ўтаб берди. У уйига ҳар доим ярим кеча кириб келарди. Унгача эса биронта бузгунчиликка қўл урган, қайсидир шўринг қурғурнинг бурнини қонатган бўларди. Вақт ўтган сайин у аста-секин атрофига ўзига ўхшаган болаларни тўплай бошлади ва кўп ўтмай яхшигина жиноий гуруҳ тузиб олди. Энди у майда-чуйда ўғирлик, йўлтўсарликни бас қилиб, дўконлардаги сотувчиларга зуғум қилишга ўтди. Кўп ўтмай, унинг номи катта-катта тўдабошиларнинг қулоғига ҳам етиб борди.
— Ҳов, жиприқи, — деди унинг ёнига бир куни юзида тиртиғи бор, наймов, йигирма беш ёшлардаги барзанги келиб, — шаҳар учга бўлинган, бизга тўртинчи емхўрнинг кераги йўқ. Сенга бир кун муқлат, итваччаларингни йиғиштириб, бу ердан қорангни ўчир! Бу амрга Семён бўйсунмади. Тиртиқнинг кўзига бақрайиб турди-да, “миқ” этмай-нетмай унинг қорнига пичоқ тиқиб олди.


— Мен! — деди у пичоқни ирғитиб юбориб, қўлини қоқар экан, қаддини ғоз тутиб, — истаган жойимда нафас оламан!
Унинг қилган ишидан, гапидан куч олган атрофидаги “ўлаксахўр”лари мурдага ташланишиб, уни бўлакларга бўлишди-да, ахлатга ташлаб келишди. Семён бу ишдан кейин нималар содир бўлишини олдиндан биларди. Шунинг учун ҳам атайлабдан шунақа қилди. У тўдалардан бирининг “белини синдириб”, унинг ўрнига ўзи ўтиришни мўлжал қилганди. Зеро, у тўплаган куч-қудрат бошқаларникидан кам эмасди. Доим кимдандир пусиб, қимтиниб юриш унинг жонига теккан, бошқаларнинг у билан ҳисоблашиш вақти етганди. Кутилганидек, ўша куннинг ўзидаёқ Семённинг
йигитлари хабар топиб келишди: Ғилайнинг “ Бомба” номи билан жиноят оламида машҳур хўжайини эртага чошгоҳда унинг шохини қайириб қўймоқчи эмиш. Семён хабарни эшитгандан кейин ёйилиб кулди. “Кўрамиз, — дея хаёлидан ўтказди у, — ким кимнинг шохини қайирар экан?” Семён эртани кутиб ўтирмади. Ўша куннинг ўзидаёқ ҳаракатга тушди. Аввал йигитларини разведкага жўнатди. Улар зумда “ Бомба”нинг қаердалигини аниқлаб келишди. Шундан сўнг у ҳеч иккиланиб утирмай йигитларини тўплади-да, ўша ёққа жўнади. Рақиби бунақа бўлишини кутмаган экан. Тўсатдан тапир-тупур отишма бошланиб қолганидан довдираб қолди. Ўзига келгунча эса Семённинг қўлига тушиб улгурди. “Бомба’’ деганлари Семён кутганидан ҳам анча иродали чиқиб қолди. У ғолибга бошини эгмади. Ғўдайиб Семённи онасидан олиб сўкди. Унинг бундай қўполлиги ўзининг бошига етди.
Семён бундай қилмоқчи эмасди. Агар у Семённи “авторитет” сифатида тан олганида қўйиб юбормоқчи эди.
Шу воқеадан кейин шаҳарнинг қолган иккита ҳўжайини у билан сулҳ тузишди. Бу пайтга келиб мамлакатда парокандалик бошланган эди. Тезда янги янги гуруҳлар, бойваччалар бўй чўзиб қолаётганди. Уларнинг ҳаммаси билан тортишишга янги “авторитет”нинг кучи етмасди. Шу боис ўзини тадбиркорликка урди. Бироқ у кутилмаганда қаттиқ касалланиб қолди. Олти ойга яқин тўшакдан қимирламай ётишга тўғри келди. Бу вақт ичида унинг кўпгина йигитлари бошқа гуруҳларга ўтиб кетди. Агрофида ўзига ишончли олтитагина одами қолди, холос. У соғайиб чиққач, аввалги обрўсини тикламоқчи бўлиб кўп уринди. Бироқ ғишт қолипдан кўчган экан. Шундай бўлса-да, аввалги шаҳардаги иккита заводга эга чиқишга муяссар бўлди. Ресторанлар қурди. Кейин Анжелага уйланди. Семён Нью-Йоркга борганида иттифоқо Рустамга
дуч келиб қолди. Гаплари бир жойдан чиққач, ҳамкорликда ишлашни таклиф қилди. Оғиз кўпиртириб Москвада айни бизнес қилиш вақти келганлигини тушунтирди. Узоқ мулоҳазалардан сўнг Рустам рози бўлди. Зеро, ўзи ҳам “қулоч”ини кенгроқ ёзиш вақти келганлигини ўйлаб юрар эди.


* * *
Айтилган вақтдан ярим соат аввал Семён ресторанга етиб келди. Икки шиша пиво ичди. “ Қилаётган ишим анчайин хатарли, — дея ўйлади у. — Мен бир варакайига ҳам хотинимдан, ҳам Рустамдан айрилиб, икки қулимни бурнимга тиқиб қолишим ҳеч гап