Lekin tabassumlari so`nayotgan cho`qday, asta yo`qolib borardi. Ruhshona bolaligidan mehriboni, dardkashi bo`lgan akasini ko`zlariga qarab, qalbi chil-chil bo`langanini ko`rdi.

- Azizani ko`rib, hafa bo`ldiz-a?
- Ha, yo...
- Akrom akadanchi? Ahir yaqin do`stiz!
- Akron bilmasdi, undan hafa bo`lishga asosim yo`q. Azizadan ham hafa emasman. Kim bilan bo`lmasin baxtli bo`lsa bo`lgani... Nima bo`lganda ham endi baribir otasi menga bermasdi. Qamalib chiqqan yigitni kim ham kuyov qilardi...
Akasi bu gaplar bilan o`zini aldayotgani, aslida sevganini ilib ketgan do`stidan ham, do`stiga xotin bo`lgan sevgilisidan ham qattiq ranjigani shundoqqina ko`zlarida namoyon edi.
Temur bir nuqtaga uzoq termulib qoldi. Yengil uh tortar ekan:
- Xato qildimmi? -deya shivirladi.
- Yo`q siz to`g`ri yo`l tutgansiz. - Ruhshona akasini bilagidan tutib, yelkasiga boshini qo`ydi. - Sizni ko`rdim endi, o`lsam ham armonim yo`q...
U ham pichirlab gapirdi.
O`ylarida, hayolida boshqa narsa bo`lgani uchun, singlisini pichirlab aytgan so`zlarini manosiga uncha ham etibor bermadi. Temurni hayolini bant etgan o`y ``Qamalganim, singlimni kelajagiga tsir qilmasmikin, ertaga o`zga honadon kelin bo`lib tushsa akang qamalgan deb boshini egmasmikin?!`` shularni o`ylab, g`am chekardi...

Birozdan so`ng hayollarini, o`ylarini yig`ishtirib oldida. O`zgacha qattiyat ishonch bilan dili tubidagi so`zlarni tiliga chiqarib baralga gapirdi.
- Hali hammasi iziga tushib ketadi. Yaratgan xoxlasa orzularimiz amalga oshadi. Men avvalgidek ishlayman. Sen o`qiysan, keyin tengingni topib uzataman... Niyatim, birdan bir orzuyim, seni oq libosda ko`rsam...
Akasini bunday orzularini eshitib Ruhshonani ko`zlari yoshga to`lib, hiq-hiq qilib darov yig`lab yubordi.
- Nega yig`laysan!
Singlisini boshini silab ko`z yoshini artdi.
Ruhshona jilmaydi.
- Quvonganimdan akajon quvonganimdan, borizga shukur...

Aka singil bir vaqtgacha bir-birlarini yelkalariga suyanib o`tirishdi...

IKKI YIL AVVAL...

Bohor oylari edi. Temur ishidan ruhsat olgan kuni, chakki o`tgan yerlarni tamirlamoqchi edi. O`sha kuni devor qo`shnisi bog`dagi ishlarni qildirgani 30, 35 yoshlardagi mardikor olib kelishgan ekan. Erkaklar o`zlarini ish bilan chiqib ketgan, kampir va kelini marosimga ketgan. Uyda faqat mardikorni chov, ovqatidan xabardor bo`lib turgani 18, 19 yoshlardagi qiz qolgandi. O`z ishlari bilan andormon bo`lgan qiz, shahvat o`tida yonib har bir harakatini zimdan kuzatayotgan ablah mardikorga bee`tibor bo`lgan. Suv olgani, hammomga kirgan mahali to`satdan ablah mardikor tajavus qilib qolgan. Baxtiga shu topda tomga chiqqan qo`shnisi Temur joniga oro kirgandi. Hammasi kiyin boshlandi. Temur jahil ustida o`sha ablahni oyoqlari orasiga tepgandi. Oqibatda uni bir umurga nogiron qilib qo`ydi. Ablah esa Temurni suga berdi. Bir tomondan, qastdan qilgan ishi uchun javob berishi tayin edi. Ikkinchi tomondan sudda, bo`lgan voqeani oqizmay tomizmay ayib, ayibini sal bo`lsada yengillatishi, o`sha ahlahni o`zini ham panjara ortiga tortishi mumkun edi. Ammo boshqa tomonda qo`shni qizni shani... To`g`ri nomusi toptalmagan, ammo ko`chadagi gap-so`zlar undanda beyshavat, qizni baxtiga soya solib qo`yishi mumkun edi.
Shularni tushungan Temur vijdoniga qarshi bora olmadi, sudda, tergovda bazi savollar mavhum qolib ketdi. Oqibatda ablah bey ayib jabirlanuvchi. Temur esa ikki yarim yilga ketdi... Sir esa honadondan tashqariga chiqmadi.
O`sha tajovuzga uchragan qizni ismi Humora. Do`sti Akromning singlisi. Quchoq ochib qarshilagan kampir, Nazira ena esa Humorani buvisi, qolganlar kishilar, o`sha honadon egalari va bir nechta jo`ralari edi...

Temur bo`lgan, bo`layotgan voqealarni taxlil qilar ekan, tuni bilan uxlay olmadi. Hadeb u-yoq-bu yoqqa ag`darilaverdi. Qamoqxonadagi o`rniga o`rganib qolganmi, tagidagi to`shak tikanga o`xshab botardi. Hayolidan Aziza ketmadi. Singlisi bilan pishiriq pishirgani kelib-ketib yurgan kezlarni esladi. O`shanda bir-birlarini yoqtirib, sevib qolishgan edi. Temur sevgisini izhor qilgandi. Aziza esa sevgisini javobsiz qoldirmagan edi. Orzularidagi baxtli kelajak rejalarida, uni o`rni katta edi. Lekin bugun mashinada, do`stini tilidan uni ismini eshitganda. Huddi o`zi kabi qalibini ham, temir panjara ortiga tiqib qo`yishgani his qildi. Alam qiladi. Alam. Hammasidan ham kelib-kelib do`stiga teygani. Huddi yuzdagi chandiqday, qo`shni xonadonga kelin bo`lgani alam qiladi. Istaydimi, yo`qmi oynaga qaraganda ko`rinib turgan chandiq. Uni har ko`rganida yaralari qayta ochib azob berishi mumkunligidan qiynalib o`rtanadi...

Tong ham juda immillab yorishdi.

- Akaaaa! -singlisi ko`cha, xovlini supurib qaytarkan akasini derazasini chertdi.
- Assalom a`laykum aka. Yaxshi dam oldizmi?
- Va`alaykum. Yaxshi.
- Nazarimda turi bilan uxlolmadiz?!
- Yo`q, shunchaki muhut o`zgargani sabab... O`zing ham juda beyhalovat ko`rinasan?
- Yo`g`aa akajon sizga shundoq tuyulgan, -jilmayib, tabassumi bilan akasini kayfiyatini ko`tarmoqchi bo`ldi, - Akajon nonushtaga nima tayorlab beray?
- Pamidor qo`shib, quymoq.
- Ho`p hozir... - Ruhshona uy ichidan sochuq olib chiqib Temurni qo`liga tutdi. - Yuz qo`lizi yuvib oling, ungacha tayyor bo`ladi.

Temur singlisini shu tabassumida onasini, ko`rganday bo`ldi.
Yoshlik chog`larida maktabda yozish, o`qishni yaxshi o`zlashtira olmagan kezlari onasi bir narsa o`rgatgan edi. Har kun erta tongda ko`zguga qarab, jilmayar va:
``MEN SOG`LOMMAN, MEN AQILLIMAN, MEN KUCHLIMAN`` deya takrorlab o`zini shunga ishontirar edi. Bu a`lo darajada samara berardi.
Hozir oshxona tomon ketayotgan singlisiga bir dam termulib, o`sha onasini o`gitlarini yod oldi.
Sochuqni yelkasiga tashlab, artizon oldiga keldi. Devorga qotirilgan kichikroq, ko`zgudagi o`z aksiga termuldi.
``MEN BAXTLIMAN, MEN KUCHLIMAN, MEN YENGILMASMAN.``shu so`zlarni takror, takror qaytaraverdi. Toki o`zini ishontirmaguncha.
Sog`-omon jigarimni yoniga qaytdim. Demak men baxtliman.
A`qlim, bilagimda kuchim, urub turgan yuragim bor ekan. Demak men kuchliman.
Yaxshayabmanni? Demak men hech qachon yengilmayman. Har qanday sinov qarshisida bosh egmayman...
So`zlari yakunida kuzguda butunlay boshqa Temurni ko`rdi.

Biroz badan tarbiya qildi. So`ng muzdak suvga, yuz-qo`lini yuvdi. O`zini-o`zi ruhlantirib, bir onga bo`lsada avvalgi Temurni ko`ra olganidan xursand edi.

- Ruhshona... Dugonajon...
Shu topda darvozaxonadan ovoz keldi. Temur ovoz egasini darov tanidi. Singlisi oshxonada bo`lgani uchun, o`zi bordi.
- Kim? -kimligini bilsada.
- Enam somsa, berib yuborgandilar!
Temur darvozani ochdi. Qarshisida Akromni xotini Aziza turardi.
- Assalom a`laykum Temur aka. Sahar turib issiq non, somsa yopgan edik, enam ilindilar...
Aziza dasturxonga o`ralgan ikkita non o`ntacha somsani Temurni qo`liga uzatdi.
- Rahmatimni enamga yetqatib qo`ying...
- Temur aka Ruhshona qani?
- Oshxonada edi, xozir chaqirvoraman!
Temur ortiga burildi. Shu dam Aziza lip etib darvoza hatlab ichkariga kirdi va Temurni yelkasini