Yoshim 67 da bundan 30 yil oldin bolib o'tkan voqiyani sozlab bermoxchi man deya hikoyasini boshladi qaxramonimiz Men cheka bir qishloqda 4 nafar farzandim bilan yashar edim erim tortinchi farzandimi dunyoga keltirganimdan uch oy o'tib issiz g'oyib boldi, qiynalib bolsa da farzandlarimi katta qilardim Bir kuni uyimizga ikki kishi kirib keldi va biz yashayotkan uy bir oydan keyin buzulishini ayti va bir oydan ken bizga boshqa tumandan yangi uy berishdi yangi uyumiz avvalgi uyumizdan ancha shinam va sharoyitlari yaxshi edi xamma narsalarni joylashtirdik va uyumiznig orqa tarafi derazadan tashqarga kochaga qaradim xavo juda musafo va toza edi kuz fasli bolganligi uchun shamol bariglarni uyoqdan boyoqa uchirardi. Shu payt osmoni qora bulutlar egaladi xa yomg'ir yog'sa kerak deya oyladim va Birdaniga roparamdagi ikki qavatli bino meni oziga oxan rabodak tortardi, u juda sirli oziga tortardi derazalari biri siniq biri butun edi pastagi derazani shamolda g'ichirlashi yuraka g'ul g'ula solardi yog'ochlari chirigan devorlari nurab ketkan hudi Suloymonig xassasidak bir turtsag yiqilgudak eshigi oldida bita chiqoq yonib turardi bu bino juda sirli va sukunatli edi qiziq bu yerda ham odam yashaganmikan degan oy hayolarda kech tushgani xam sezmay qolib man. Derazani yopib Bolalarga ovqat tayorlagani ichkarga yo'l oldim... Davomi tez kunlarda boladi.