Бир куни бир қиз йўлдан
адашиб автобусидан қолиб
кетади. Нима қиларини
билмай, энг яқин уйга бориб,
эшикни тақиллатади. Эшикни
бир йигит очиб, қизни кўриб
ҳайрон қолиб, қиздан "ким
сиз" деб сўрайди.
Қиз ўзини талаба эканлигини,
бу ерга мактаби билан бирга
автобусда келганини, улар
билмасдан қизни қолдириб
кетишганлигини ва ортга
қайтиш йўлини
билмаслигини бирма-бир
айтиб берди. Йигит қизга:
-" Бу ер бир ташландиқ
қишлоқ, сиз бора олмаётган
шаҳарча жануб тарафда, сиз
эса шимол тарафдасиз. Бу
ерда ҳеч ким яшамайди.
Келинг бу кечани шу ерда
ўтказинг, эрта тонг билан
сизни шаҳарчангизга элтиб
қўяман, - деди.
Қизни уйига киргазиб,
ўзининг ётоғини қизга
бўшатди, ўзи эса хонанинг
бир чеккасида
ухлашини айтди. Хонанинг
ўртасидан парда тутди. Қиз
кўрпасига ўраниб олиб,
қўрқув аралаш йигитни
кузатиб ётди. Йигит эса
хонанинг бир чеккасида
китобини ушлаб ўтирар эди.
Орадан бироз вақт ўтгач
йигит тўсатдан китобини
ёпиб, рўпарасида турган
шамга қараб ҳаёл сура
бошлади. Олдин бош
бармоғини шамга то
куйгунча тутиб турди. Кейин
қолганларини ҳам шу тариқа
куйдиришни бошлади.
Қиз йигитни кузатар экан,
уни бир "қандайдир диний
маросимларини ўтказаётган
жин бўлса керак", деган
фикрга келиб, овозини
чиқаришдан қўрқиб, ич-
ичидан йиғларди.
Иккиси хам ухлолмасдан шу
тариқа тонг оттиришди.
Тонгда эса йигит қизни
шаҳарчасига кузатиб қўйди.
Қиз уйига келиб бу ҳикояни
ҳаммасини оқизмай-
томизмай отасига сўзлаб
берди. Лекин ота бу ҳикояга
ишонмади, аксига олиб қиз
қаттиқ қўрққанидан касал
бўлиб ётиб қолди. Эртаси
куни, ота йигитни олдига
келиб, ҳудди бир
йўловчидай ўзини кўрсатиб,
йўлни тушунтириб
юборишини сўради. Йигит
билганича тушунтириб
бўлгач, ота йигитга ташаккур
изхор этди. Сўнг гап орасида
боғланган қўлига ишора
қилиб, нима сабабдан
куйганини сўради. Йигит:
-"Кеча бир гўзал қиз адашиб
қолиб, мажбуран меникида
тунаб қолди. Шунда шайтон
мени васваса қила бошлади.
Ҳар васваса қилган сари
охират оловини эслашим
учун аввал битта, кейин
қолган бармоқларимни
куйдирдим. Иблис мени ўз
ҳийласига тортишидан аввал
мен бармоғим билан
шайтоннинг шаҳватини
куйдириб ташладим. Қизга
хужум қилиш фикри мени
куйган бармоқларимдан ҳам
кўпроқ азобларди.
Йигит қизнинг отасига жуда
ёқиб қолди ва ўзини
кимлигини айтмасдан
йигитни уйига таклиф қилди.
Ва ўша гўзал адашиб қолган
қизини йигитга беришга
қарор қилди.
Ҳа, азизлар! Сабрни таги
"ОЛТИНДАН", деб бекорга
айтишмас экан. Йигит
ўзининг сабри ва ақли билан
бир кунги ҳаром тунни қўлга
киритиш эвазига, бутун
умрини ҳалоллик билан
ўтказиш бахтига муяссар
бўлди. Ким Аллоҳ учун
ёмонликдан воз кечса, Аллоҳ
эвазига яхшилиги билан
сийлайди...!