Бир куни Чорсуда тушлик қилиб ўтирганмизда гапдан гап чиқиб, Муҳаммад Собир исмли биродаримиз: «Қизиқ бир воқеани айтиб берайми?» деб қолди. Даврада ўтирганлар унга мойиллик билдирди. «Ҳеч эшитганмисизлар, стенокардия деган юрак
хасталиги бўлар экан. Бунинг аломати шуки, юракнинг уриши сустлашиб, бора-бора тўхтаб қолиши мумкин экан. Одам уйғоқ бўлса-ку, ҳай майли, тезда врачга бориб, касаллик олди олинади. Бироқ, Худо кўрсатмасин, одам уйқуда бўлса уйғонмай қолиши ҳам ҳеч гап эмас-да.
Бир таниш акахонимиз бор эди. Унинг чап кўкрагидаги чандиқни кўриб, сабабини суриштирганимда, автоҳалокат туфайли жароҳатланиб ҳалигидай стенокадия касаллигини орттириб олганини айтдилар.
Бир куни ухлаб ётса, аллақачонлар оламдан ўтиб кетган отаси тушига кирибди шу кишининг. Чуқур чоҳ ичида ўтирганмиш, тинимсиз нолиётганмиш: «Сизларга на бир оғиз калимани, на намозни ўргатдим. Дину диёнатдан сабоқ бера билмадим, ўзим ғофил ўтдим, сизларни ҳам ғафлатда қолдирдим, афсус. Мана, аҳвол-чоҳдаман, пушаймонли оҳ-воҳдаман, атрофимдагилар аллақачон тепага чиқиб кетди, мен ҳануз ўтирибман», дея ёзғираётганмиш. Яна шунга ўхшаш тушга хос алламбалолар. Аммо ўтиб кетган, нолишлар қилаётган ота кутилмаганда аниқ-тиниқ қилиб:
«Тур ўрнингдан, ҳой ўғлим, таҳорат ол, намозингни ўқи!» дебди. Шунда ҳалиги акахонимиз отанинг даъватидан
уйғониб кетибди.
Буни қарангки, оёқ ва қўл бармоқларини ушлаб кўрса, совуб, музлай бошлаган экан —ҳалига юрак хасталиги аста-секин асоратини ўтказа бошлаган экан.
Дарров шифохонага бориб, касаллик олди олинибди. Шу акамиз бир оз ўзига келгач, шифохонада нуроний юзли, намозхон бир чолни кўриб, ҳолини сўйлабди. Бир неча кун ичида ундан намоз ўқишни ўрганибди.
Қисқаси, ўша раҳмоний туш ва касаллик баҳонаи сабаб бўлиб, Аллоҳнинг ҳидояти ила тўғри йўлга кирибди; барча шайтоний амалларидан юз ўгирибди. Ҳозир ҳар намозни ўз вақтида ўқийди, канда қилмайди.
Юрак хасталигидан ҳам шикояти йўқ».
Ўтирганлардан кимдир воқеани эшитгач; «Бу киши энди, албатта, ором олиб бемалол ухласа керак», деди.
Яна биров: «Жуда ибратли воқеа экан, буни ёзиш керак», деди.
Мен ёздим.

ИЛОВА:
Мен кейинчалик бу кишининг исми Норбой ака эканини билиб олдим. Танишдим. У кишининг бошидан кечган яна бир ғалати воқеани шу ўринда илова қилишни лозим кўрдим.
Норбой аканинг ҳар кунги ибодатлари, тақволари рисоладагидек давом этаверган. Аммо бир куни бандачиликми ва ё нафс балосими ёки шайтон васвасасими, ҳарқалай, кунлик тартибга хилофан кичик бир адашув юз берган. Яна кечки уйқу...
Ухлаб ётсалар, оппоқ кийинган, оппоқ соқолли бир нуроний чол у кишини тим қоронғи зулматга зарда қилиб отиб юборибди. У қоронғиликни сўз билан тасвирлаш қийин. Уни кўриш амри маҳол. «Қани сендаги ваъда? Нега алдадинг?» дея саволга тутибди чол. Сўнгра тавбасига таянганини эшитгач, қўлидаги ҳассасини узатибда ва Норбой акани зулмат ичидан қутқариб олибди.
Илова шу.
Манба: Баҳодир Нурмуҳаммаднинг «Бунда ҳам бир ҳикмат бор...» китобидан.